En Grèce antique, il n'y a pas de d

En Grèce antique, il n'y a pas de distinction tranchée entre les événements relevant du mythe (qui, pour l'historien contemporain, relèvent de la fiction) et les événements historiques (qui nous paraissent les seuls réels). La chronologie figurant sur la chronique de Paros, une inscription du iiie siècle av. J.-C., fait se succéder dans une même continuité le règne de Cécrops, le premier roi légendaire d'Athènes, puis le déluge de Deucalion, la guerre de Troie, etc. et des événements historiques comme la bataille de Platées, en indiquant leurs dates dans le comput athénien. Les premiers historiens, les logographes, qui écrivent dès la fin de l'époque archaïque et le début de l'époque classique, comme Acousilaos par exemple, se contentent de rapporter les traditions et les généalogies locales des différentes cités dans le but de les faire connaître, sans en critiquer beaucoup le contenu15. Les atthidographes, auteurs d'histoires de l'Attique, prennent davantage de distance et rationalisent parfois les éléments merveilleux des récits.

L'un des premiers historiens à opérer une véritable sélection critique des mythes est Hécatée de Milet, au début du ve siècle av. J.-C. Il opère un choix parmi ce qu'a transmis la tradition et en donne un exposé systématique, cohérent, en prose, en enlevant les éléments qui lui paraissent invraisemblables : il réduit à vingt le nombre des filles de Danaos, qui en possède cinquante dans la tradition à laquelle il s'oppose, et il fait de Cerbère un simple serpent à la piqûre fatale, mais il conserve certains éléments merveilleux comme les unions entre dieux et mortelles16. Hérodote, dans l’Enquête, rapporte les traditions dont il a entendu parler et fait état des différentes versions contradictoires, sans toujours se prononcer sur leur véracité17. Mais lui aussi rapporte des versions rationalisées de certains récits : l'enlèvement d'Io qui ouvre l’Enquête, par exemple, est une anecdote historique où il n'y a ni interventions divines ni métamorphose18. Thucydide évoque les actions des souverains mythiques tels que Minos, Pélops ou Agamemnon en les ramenant sur le même plan que les réalités historiques de son temps et en ignorant leurs aspects merveilleux, mais, pour lui, ces personnages sont aussi historiques que Périclès19.

L'attitude des historiens demeure tout aussi prudente jusqu'à l'époque romaine. Au ier siècle av. J.-C., Diodore de Sicile fait une plus grande place au légendaire et s'attache plutôt à rapporter les différentes traditions sans prétendre les rationaliser. Au iie siècle, Plutarque, au début de la Vie de Thésée, l'une des rares Vies parallèles à traiter d'une figure légendaire, compare le passé lointain aux pays lointains arides et inaccessibles évoqués par les géographes, puis déclare : « je souhaite que la légende, épurée par la raison, se soumette à elle et prenne l'aspect de l'histoire. Mais si parfois, dans son orgueil, elle ne se soucie guère d'être crédible et refuse de s'accorder avec la vraisemblance, je solliciterai l'indulgence des lecteurs, et les prierai d'accueillir de bonne grâce ces vieux récits20 ». Cette volonté d'épurer le mythe par la raison (le logos) témoigne de l'influence de Platon ; mais la prudence de Plutarque envers les mythes n'est nullement le signe d'une méfiance envers la religion en général, puisqu'il fait preuve d'une foi profonde et exerce un temps la charge de prêtre d'Apollon à Delphes21.

De manière générale, les historiens grecs conservent une attitude prudente en face des mythes, qu'il s'agisse d'y croire ou de ne pas y croire. Paul Veyne, qui s'intéresse au problème complexe de la croyance dans Les Grecs ont-ils cru à leurs mythes ?, rappelle toute la distance qui sépare les historiens antiques de l'histoire telle qu'elle s'élabore par la suite (fondée sur l'étude et la critique des sources) : « Il arrive parfois qu'un historien ancien signale que ses « autorités » présentent des divergences sur quelque point, ou même qu'il déclare renoncer à savoir quelle était la vérité sur ce point, tant les versions diffèrent. Mais ces manifestations d'esprit critique ne constituent pas un appareil de preuves et de variantes, qui sous-tendrait tout son texte, à la manière de l'appareil de références qui couvre le bas de toutes nos pages d'histoire : ce sont uniquement des endroits désespérés ou douteux, des détails suspects. L'historien ancien croit d'abord et ne doute que sur les détails où il ne peut plus croire22. »

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ในกรีซโบราณ เขาไม่ไม่แยกเลือกระหว่างเหตุการณ์ภายใต้ตำนาน (ซึ่ง สำหรับนักประวัติศาสตร์ร่วมสมัย ฤดูใบไม้ร่วงของนิยาย) และเหตุการณ์ในประวัติศาสตร์ (ซึ่งเราเชื่อว่า เป็นตัวเลขจริงเท่านั้น) เส้นเวลาบนพงศาวดารของเพรอส จารึกจากก่อนคริสต์ศตวรรษที่ 3 การ ประสบความสำเร็จในความต่อเนื่องเดียวกันรัชกาลที่ Cecrops ตำนานแรกกษัตริย์แห่งเอเธนส์ แล้วน้ำท่วม Deucalion สงครามกรุงทรอย ฯลฯ และเหตุการณ์ในประวัติศาสตร์เช่นยุทธการ Plataea แสดงวันที่วันใน Athenian comput นักประวัติศาสตร์แรก logographes ที่เขียนจากจุดเริ่มต้นของยุคคลาสสิก เช่น Acousilaos และสิ้นสุดของรอบระยะเวลาพวกตัว เพียงรายงานประเพณีและ genealogies ท้องถิ่นของเมืองต่าง ๆ เพื่อกระจายออก ไม่วิจารณ์มาก contenu15 Atthidographes ผู้เขียนเรื่องราวจากถังห้องใต้หลังคา ใช้ระยะทางมากขึ้น และบางครั้ง rationalize องค์ประกอบยอดเยี่ยมของเรื่องนักประวัติศาสตร์แรกการเลือกสำคัญจริงของตำนานหนึ่งคือ Hecataeus Miletus ต้นก่อนคริสต์ศตวรรษที่ 5 มันทำงานหลากหลายอะไรผ่านประเพณี และให้ระบบ coherent เสนอ ร้อยแก้ว การลบสินค้าที่ดูเหมือน improbable เขา: มันลดให้ประมาณ 20 จำนวนธิดาของ Danaos ซึ่งเป็นห้าสิบในประเพณีที่มันเป็นตรงข้าม และเป็นเคลเบรอเรื่องงูจะกัดร้ายแรง แต่จะยังคงองค์ประกอบบางอย่างยอดเยี่ยมเช่นสหภาพระหว่างเทพเจ้าและ mortelles16 เฮอรอโดทัส ใน รายงานประเพณีที่เขาได้ยิน และรายงานรุ่นความขัดแย้ง ไม่เสมอ เสียงบน veracite17 ของพวกเขา แต่ยัง รายงานรุ่นบางเรื่องความคล่องตัว: ลักพาตัวของ Io ซึ่งเปิดสำรวจ เช่น เป็นเรื่องขำขันที่ทางประวัติศาสตร์มีพระเจ้าหรือ metamorphose18 Thucydides หมายถึงการดำเนินการของ sovereigns ในตำนานเช่น Minos, Pelops หรือ Agamemnon โดยนำพวกเขาในระนาบเดียวกันตามความเป็นจริงทางประวัติศาสตร์เวลา และละเว้นด้านยอดเยี่ยมของพวกเขา แต่ เขา ตัวอักษรเหล่านี้มีประวัติศาสตร์ และ pericles19L'attitude des historiens demeure tout aussi prudente jusqu'à l'époque romaine. Au ier siècle av. J.-C., Diodore de Sicile fait une plus grande place au légendaire et s'attache plutôt à rapporter les différentes traditions sans prétendre les rationaliser. Au iie siècle, Plutarque, au début de la Vie de Thésée, l'une des rares Vies parallèles à traiter d'une figure légendaire, compare le passé lointain aux pays lointains arides et inaccessibles évoqués par les géographes, puis déclare : « je souhaite que la légende, épurée par la raison, se soumette à elle et prenne l'aspect de l'histoire. Mais si parfois, dans son orgueil, elle ne se soucie guère d'être crédible et refuse de s'accorder avec la vraisemblance, je solliciterai l'indulgence des lecteurs, et les prierai d'accueillir de bonne grâce ces vieux récits20 ». Cette volonté d'épurer le mythe par la raison (le logos) témoigne de l'influence de Platon ; mais la prudence de Plutarque envers les mythes n'est nullement le signe d'une méfiance envers la religion en général, puisqu'il fait preuve d'une foi profonde et exerce un temps la charge de prêtre d'Apollon à Delphes21.De manière générale, les historiens grecs conservent une attitude prudente en face des mythes, qu'il s'agisse d'y croire ou de ne pas y croire. Paul Veyne, qui s'intéresse au problème complexe de la croyance dans Les Grecs ont-ils cru à leurs mythes ?, rappelle toute la distance qui sépare les historiens antiques de l'histoire telle qu'elle s'élabore par la suite (fondée sur l'étude et la critique des sources) : « Il arrive parfois qu'un historien ancien signale que ses « autorités » présentent des divergences sur quelque point, ou même qu'il déclare renoncer à savoir quelle était la vérité sur ce point, tant les versions diffèrent. Mais ces manifestations d'esprit critique ne constituent pas un appareil de preuves et de variantes, qui sous-tendrait tout son texte, à la manière de l'appareil de références qui couvre le bas de toutes nos pages d'histoire : ce sont uniquement des endroits désespérés ou douteux, des détails suspects. L'historien ancien croit d'abord et ne doute que sur les détails où il ne peut plus croire22. »

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ในสมัยกรีกโบราณ, ไม่มีความแตกต่างระหว่างเหตุการณ์ที่คมชัดภายใต้ตำนาน (ซึ่งสำหรับประวัติศาสตร์ร่วมสมัยที่จะสมมติ) และเหตุการณ์ในประวัติศาสตร์ (ที่ดูเหมือนจริงเท่านั้น) เหตุการณ์รวมอยู่ในพงศาวดารของปารอสจารึกของศตวรรษที่สาม โฆษณาคือการสืบทอดต่อเนื่องเดียวกันรัชสมัยของ Cecrops กษัตริย์ตำนานแรกของเอเธนส์และน้ำท่วมของ Deucalion, สงครามโทรจัน ฯลฯ และเหตุการณ์ทางประวัติศาสตร์เช่นรบทีอแสดงให้เห็นวันที่ในการคำนวณเอเธนส์ ประวัติศาสตร์แรก logographers ที่เขียนในตอนท้ายของระยะเวลาในสมัยโบราณและจุดเริ่มต้นของยุคคลาสสิกเป็นตัวอย่าง Acousilaos เป็นเนื้อหาที่จะรายงานประเพณีท้องถิ่นและวงศ์วานว่านเครือของเมืองที่แตกต่างกันในการที่จะทำให้ รู้โดยไม่ต้องวิจารณ์มาก contenu15 atthidographes ผู้เขียนเรื่องราวของแอตใช้ระยะทางมากขึ้นและบางครั้งปรับปรุงองค์ประกอบที่ยอดเยี่ยมของเรื่องราว. หนึ่งในประวัติศาสตร์ครั้งแรกที่จะทำให้การเลือกที่สำคัญที่แท้จริงของตำนานเป็น Hecataeus ในช่วงต้นศตวรรษที่สิบห้าปีก่อนคริสตกาล . โฆษณาทางเลือกที่จะดำเนินการในสิ่งที่ส่งต่อประเพณีและให้จำกัดความระบบร้อยแก้วกันเอาองค์ประกอบที่ดูเหมือนไม่น่าเชื่อ: จะช่วยลดถึงยี่สิบจำนวนของลูกสาวของ Danaus ซึ่ง เป็นเจ้าของห้าสิบในประเพณีที่เขาวัตถุและเซอร์เบอรัสเป็นงูที่ง่ายต่อการกัดอันตรายถึงชีวิต แต่ก็ยังคงมีรายการที่ยอดเยี่ยมบางอย่างเช่นสหภาพระหว่างพระเจ้าและ mortelles16 ตุสในการสำรวจรายงานประเพณีเขาได้ยินเรื่องและรายงานเกี่ยวกับรุ่นขัดแย้งต่างๆได้โดยไม่ต้องเสมอแสดงความคิดเห็นในvéracité17ของพวกเขา แต่ยังเกี่ยวข้องรุ่นคล่องตัวของบางเรื่อง: การลักพาตัวของไอโอที่เปิดการสำรวจตัวอย่างเช่นเป็นเรื่องเล็ก ๆ น้อยทางประวัติศาสตร์ที่มีทั้งการแทรกแซงของพระเจ้าหรือmétamorphose18 เดสกล่าวถึงการกระทำของกษัตริย์ในตำนานเช่นไมนอสหรือ Agamemnon Pelops นำพวกเขาในหุ้นที่มีความเป็นจริงทางประวัติศาสตร์ของเวลาของเขาและไม่สนใจด้านที่ยอดเยี่ยมของพวกเขา แต่เขาตัวละครเหล่านี้จะเป็นประวัติศาสตร์Périclès19. ทัศนคติของนักประวัติศาสตร์ยังคงเป็นความระมัดระวังจนสมัยโรมัน ในศตวรรษที่แรก พ.ศ. Diodorus ซิซิลีเป็นสถานที่ที่ใหญ่กว่าที่เป็นตำนานและมุ่งเน้นเพิ่มเติมเกี่ยวกับการรายงานประเพณีที่แตกต่างกันได้โดยไม่ต้องทำท่าจะหาเหตุผลเข้าข้างตนเอง ในศตวรรษที่สองตาร์คที่จุดเริ่มต้นของชีวิตของเซอุสซึ่งเป็นหนึ่งในไม่กี่ชีวิตขนานรักษาตำนานเปรียบเทียบอดีตอันไกลโพ้นไปยังประเทศที่ห่างไกลแห้งแล้งและไม่สามารถเข้าถึงกล่าวโดยภูมิศาสตร์แล้วกล่าวว่า "ผมหวังว่า ตำนานบริสุทธิ์โดยเหตุผลที่จะส่งไปและจะใช้แง่มุมของเรื่อง แต่ถ้าบางครั้งในความภาคภูมิใจของเธอเธอไม่สนใจที่จะเป็นที่น่าเชื่อถือปฏิเสธที่จะเห็นด้วยกับความเป็นไปได้ที่ผมจะขอความเมตตาของผู้อ่านและอธิษฐานพระคุณที่ดีในการต้อนรับเหล่านี้récits20เก่า " นี้จะบริสุทธิ์ตำนานของเหตุผล (โลโก้) สะท้อนให้เห็นถึงอิทธิพลของเพลโต; แต่ข้อควรระวังตาร์คกับตำนานโดยไม่มีหมายถึงสัญญาณของความไม่ไว้วางใจในการนับถือศาสนาโดยทั่วไปเพราะมันแสดงให้เห็นถึงความเชื่อลึกและการออกกำลังกายของพระสงฆ์เวลาโหลดอพอลโล Delphes21. ในการสั่งซื้อ โดยรวมแล้วนักประวัติศาสตร์กรีกรักษาทัศนคติระมัดระวังต่อตำนานไม่ว่าจะเชื่อหรือไม่เชื่อ พอล Veyne ซึ่งดูเหมือนจะเป็นปัญหาที่ซับซ้อนของความเชื่อในกรีกพวกเขาเชื่อว่าตำนานของพวกเขาเรียกคืนทั้งหมดระยะทางที่แยกประวัติศาสตร์โบราณของเรื่องที่จะพัฒนาต่อมา (ก่อตั้ง เกี่ยวกับการศึกษาและการวิจารณ์ของแหล่งที่มา): "บางครั้งรายงานประวัติศาสตร์โบราณที่ว่า" หน่วยงาน "มีความแตกต่างในบางจุดหรือแม้กระทั่งสละมันบอกสิ่งที่เป็นความจริงในจุดนี้ ทั้งสองรุ่นแตกต่างกัน แต่เหตุการณ์ที่สำคัญเหล่านี้ไม่ได้เป็นการหลักฐานและตัวแปรอุปกรณ์ที่รองรับข้อความทั้งหมดของเขาเช่นเดียวกับที่ใช้ในการอ้างอิงที่ครอบคลุมด้านล่างของหน้าของเราของประวัติศาสตร์: มันเป็นเพียง สถานที่ที่น่าสงสัยหรือหมดหวังมีรายละเอียดที่น่าสงสัย ประวัติศาสตร์โบราณเชื่อว่าเป็นครั้งแรกและการลงทุนว่ารายละเอียดที่เขาไม่สามารถ croire22 "