La vie en rose, d’abord paru en Fra

La vie en rose, d’abord paru en France sous le titre La môme, en référence au premier surnom d’Édith Piaf, est une représentation fade d’une vie pourtant mouvementée. Malheureusement, Olivier Dahan a fait un film amical et admiratif, qui ne nous montre pas vraiment le personnage et qui ne fait que raconter quelques anecdotes. Une belle biographie bien interprétée, mais pas un film senti ni vibrant.

Édith Giovanna Gassion, née à Paris, est devenue la chanteuse française la plus connue, Édith Piaf. Morte à 47 ans, elle est d’abord abandonnée par sa mère puis élevée par des prostituées. Elle accompagne ensuite son père, contorsionniste itinérant, avant de chanter dans les rues de Paris pour un morceau de pain. Puis, elle croise Louis Leplée et fait son entrée dans les cabarets, où elle rencontre Jacques Canetti, qui lancera sa carrière sur disques.
C’est Marion Cotillard qui attire le plus l’attention dans La vie en rose. Une performance dont on parlera encore longtemps.

Bien trop larmoyant, le film exige qu’on prenne Édith Piaf en pitié; « la pauvre petite » aura vécu de bien difficiles épreuves, ce qui pardonne tout. Et faire appel à la pitié, c’est mal connaître le cinéma, où ce n’est pas touchant parce que c’est triste, mais parce que c’est plus grand que le destin et/ou la volonté. Devenir chanteuse, c’était le destin d’Édith Piaf

Formidable ce film! Je connaissais quelques chansons de Piaf, mais pas sa vie. En voyant ce film, j'ai beaucoup été touchée par cette femme que je connaissais peu. L'actrice est tout simplement formidable.

Après avoir vu ce film, j'étais vraiment bouleversée. Quelle vie difficile! On dirait qu'elle n'a eu que des malheurs dans sa vie. Pauvre femme, mais quelle voix! Ça m'a donné le goût d'acheter le CD.
Marion Cotillard est brillante. Ce rôle changera sa carrière, comme Amélie a changé celle de Tautou.
La vie en rose est un film indispensable, à voir comme une préface, une « page d'accueil » à la saga tragique que fut la vie d'Édith Piaf.

Les constants "flash back" nous empêchent de bien suivre la chronologie de l'histoire et c'est dommage car tous savent qu'Édith Piaf n'a pas eu une vie banale. Techniquement, le film n'est pas une réussite. Il aurait été agréable qu'on nous permette d'entendre au moins une chanson au complet interprétée par la vraie Édith. Cependant, la performance de Marion Cotillard nous fait oublier ces détails.

En dépit de l'interprétation de Cotillard, le film est une déception totale. Les longueurs, le manque de suivi chronologique sont particulièrement énervants. Bref, même en vidéo, ce film ne mérite pas l'attention qu'on lui accorde.
Sans elle, ce film serait très désappointant... On ne montre que le côté sordide de la vie d'Édith Piaf. J'avais peut-être trop d'attentes et le montage m'a déçue. Trop d'infos et pas assez de suite. Le va et vient chronologique est irritant et abandonne certains faits et personnages sans explication, comme si la moitié de ce film avait été coupée.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ชีวิตสีชมพู เผยแพร่ครั้งแรก ในฝรั่งเศสภายใต้ชื่อน้ำวีลาโรส อ้างอิงถึงชื่อของ Édith Piaf ตัวแทนธรรมดาของชีวิตสำคัญยังได้ อับ Olivier Dahan ทำฟิล์มเป็นมิตร และชื่นชม ซึ่งไม่ได้จริง ๆ แสดงเราอักขระ และผู้ไม่ที่บอก anecdotes กี่ สวยงามดีแปลประวัติ แต่ไม่ฟิล์มการรู้สึก หรือระบบสั่น Gassion โจวันนาแห่ง Édith เกิดในปารีส กลายเป็น ร้องฝรั่งเศสที่มีชื่อเสียงมากที่สุด Édith Piaf เสียชีวิตอายุ 47 ก่อนถูกทอดทิ้ง โดยแม่ของเขา และยก โดยโสเภณี แล้วเธอกับพ่อของเขา ยังคงเป็น contortionist ก่อนที่จะร้องในปารีสสำหรับชิ้นส่วนของขนมปัง จากนั้นจะข้าม Louis Leplée และป้อน cabarets ที่เธอตรงกับ Jacques สคาเนตติ คนจะเริ่มอาชีพของเขาบนดิสก์ มารียงที่ดึงดูดความสนใจมากที่สุดในชีวิตในสีชมพู อยู่ ประสิทธิภาพที่เราพูดเป็นเวลานาน Maudlin ดีเกินไป ภาพยนตร์ต้องการการสงสาร Édith Piaf "ไม่น้อย" จะมีชีวิตอยู่ยากทดสอบ forgives ทั้งหมด และดึงดูดสงสารคือ รู้ว่าภาพยนตร์ ที่นี้จะไม่ส่งผลกระทบต่อเนื่อง จากมีความเศร้า แต่เนื่อง จากมันมีขนาดใหญ่กว่าชะตากรรมหรือจะไม่ดี เป็น นักร้อง มีชะตากรรมของ Édith Piaf ฟิล์มที่ดี รู้กี่เพลงจาก Piaf แต่ชีวิตของเขาไม่ เห็นฟิล์มนี้ ฉันมีมากสัมผัส โดยผู้หญิงคนนี้ที่ฉันรู้เพียงเล็กน้อย ผู้หญิงเป็นเพียงดี หลังจากที่เห็นนี้ฟิล์ม ฉันไม่พอใจจริง ๆ สิ่งมีชีวิตหนัก ดูเหมือนว่า เธอมีความทุกข์โศกที่ในชีวิตของเธอ ไม่ดีหญิง แต่ว่าเสียง มันให้ฉันรสซื้อซีดี มารียงจะสดใส บทบาทนี้จะเปลี่ยนแปลงอาชีพของเขาเป็นแรมอมีลี่ได้เปลี่ยน Tautou ชีวิตสีชมพูจะเป็นฟิล์มต้องดูเป็น preface "หน้าบ้าน" สู่ซาน่าเศร้าที่ชีวิต Édith Piaf การคง "แฟลชกลับ" ป้องกันไม่ให้เราทำตามลำดับของเรื่อง และมันเป็นความอัปยศ เพราะทุกคนรู้ว่า Édith Piaf ได้มีชีวิตทางโลก เทคนิค ภาพยนตร์ไม่ประสบความสำเร็จ มันมีดีให้เราได้ยินเพลงน้อยเต็มที่ดำเนินการ โดย Edith จริง อย่างไรก็ตาม ประสิทธิภาพของมารียงทำให้เราลืมรายละเอียดเหล่านี้ แม้ มีการตีความของยง ฟิล์มเป็นคนที่ทำทั้งหมด ความยาว การขาดการติดตามตามลำดับเวลาน่ารำคาญอย่างยิ่ง ในระยะสั้น แม้ในวิดีโอ ภาพยนตร์นี้ไม่สมควรยังได้รับความสนใจโดยไม่ได้ หนังเรื่องนี้จะท่อง... จะแสดงที่ด้าน seamy ของชีวิต Édith Piaf ผมอาจจะเกินความคาดหวัง และยึดผิดหวังฉัน ข้อมูลมากเกินไปและห้องไม่เพียงพอ ไปตามลำดับเวลาและกลับเป็นเคือง และ abandons อักขระไม่ มีคำอธิบาย และข้อเท็จจริงบางอย่างว่าครึ่งหนึ่งของฟิล์มนี้ได้ถูกตัด

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ชีวิตในสีชมพูเผยแพร่ครั้งแรกในประเทศฝรั่งเศส ภายใต้ ชื่อ mome ที่ในการอ้างอิงถึงชื่อเล่นครั้งแรกของวอร์ piaf เป็นตัวแทนแสดงละครของชีวิตที่ยังเต็มไปด้วยเหตุการณ์ต่างๆ น่าเสียดายที่ olivier dahan ได้ทำหนังให้ผู้ฟังที่เต็มไปด้วย มิตรภาพ และเพลิดเพลินใจไปกับที่เราจะไม่จริงๆแสดงตัวอักษรและไม่มีใครที่ว่าบอกเกร็ดประวัติไม่กี่ที่ ประวัติที่สวยงามรวมถึงตีความ