le théâtre de l'absurde est inaugur

le théâtre de l'absurde est inauguré le 11 mai 1950 par Eugène Ionesco dans sa pièce La Cantatrice chauve, l'auteur ayant repoussé les limites de la création en baptisant son œuvre « Anti Pièce » et en ridiculisant les codes traditionnels. Ce terme de "Théâtre de l'absurde" est utilisé pour la première fois par l'écrivain Martin Esslin au xxe siècle pour qualifier les grandes directions théâtrales, puis l'expression est reprise pour désigner les œuvres des auteurs qui voulaient rompre avec la tradition du théâtre occidental. Néanmoins, il s'agit bien d'un mouvement qui porte un regard désabusé sur l'existence et la condition humaine et sur l'absence totale de communication entre les êtres. Il tend à représenter la parole comme un objet avec une fonction purement ludique. Ce mouvement désigne principalement le théâtre de Ionesco, de Beckett, d'Arrabal ou encore de Genet.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

โรงละครแห่งความไร้สาระถูกเปิดบน 11 1950 พฤษภาคม โดยสมเด็จ Ionesco เล่นนักร้องหัวล้าน ผู้ที่มีการผลักดันขอบเขตของการสร้างงานเขา 'ต่อต้าน Pièce' baptizing และ ridiculing รหัสดั้งเดิม คำว่า "โรงละครของไร้สาระ" ใช้เป็นครั้งแรก โดยนักเขียน Martin Esslin ในศตวรรษยี่สิบเพื่ออธิบายทิศทางละครที่ใหญ่ แล้วนิพจน์จะถูกนำไปอ้างอิงงานของผู้เขียนที่อยากจะทำลายกับประเพณีของละครตะวันตก แต่ มันเป็นการเคลื่อนไหวที่ดู disillusioned ดำรงอยู่ และมนุษย์ และการขาดการสื่อสารระหว่างมนุษย์ทั้งหมด มันจะแสดงคำที่เป็นวัตถุที่มีฟังก์ชันขี้เล่นแท้จาก การเคลื่อนไหวนี้ส่วนใหญ่หมายถึงการละครของ Ionesco เบ็คเค็ทท์ Arrabal หรือ Genet

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

โรงละครของไร้สาระที่มีการเปิดตัว 11 พฤษภาคม 1950 โดยยูจีน Ionesco ในการเล่นของเขาหัวโล้นโซปราโนผู้เขียนที่ผลักขอบเขตของการสร้างโดยการตั้งชื่อการทำงานของเขา "การต่อต้านชิ้น" และเยาะเย้ยรหัสแบบดั้งเดิม คำว่า "โรงละครของไร้สาระ" ถูกนำมาใช้เป็นครั้งแรกโดยนักเขียนมาร์ติน Esslin ศตวรรษที่ยี่สิบเพื่ออธิบายทิศทางการแสดงละครที่ดีนั้นเป็นคำที่นำมาใช้เพื่ออ้างถึงผลงานของผู้เขียนที่อยากจะทำลายประเพณี โรงละครตะวันตก แต่มันย่อมเป็นความเคลื่อนไหวที่จะนำรูปลักษณ์ที่เบี้ยวชีวิตและสภาพของมนุษย์และขาดรวมของการสื่อสารระหว่างผู้คน มันมีแนวโน้มที่จะเป็นตัวแทนของคำว่าเป็นวัตถุที่มีฟังก์ชั่นการพักผ่อนหย่อนใจอย่างหมดจด การเคลื่อนไหวครั้งนี้เป็นหลักหมายถึงละคร Ionesco, Beckett, Arrabal หรือจำพวก

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ละครไร้สาระในวันที่ 11 พฤษภาคมพ.ศ. 2493 ผ่าน爱斯克ในห้องของเขามีหัวล้านนักร้องที่ผู้เขียนได้สร้างอาณาเขตในงานของเขาคือ " ห้อง " baptisant ต่อต้านโค้ดแบบดั้งเดิมและเยาะเย้ย รายการนี้ " โรงละครแห่งความไร้สาระ " ถูกใช้เป็นครั้งแรกของผู้เขียนศตวรรษที่ 20 มาร์ติน esslin ละครคุณสมบัติหลักจากนั้นจะแสดงผลงานของผู้เขียนพยายามที่จะทำลายแบบในละครตะวันตก แต่มันเป็นกีฬาที่กำลังผิดหวังและการดำรงอยู่ของมนุษย์และการขาดการสื่อสารของมนุษย์ เขามีแนวโน้มที่จะเป็นคำพูดที่เป็นวัตถุฟังก์ชั่นความบันเทิงที่บริสุทธิ์ หนังสือเล่มนี้เป็นหลักหมายถึงการเล่นกีฬาหรือการถ่ายทอดทางพันธุกรรม arrabal แบ็คเก็ต