Charles de Gaulle, communément appe

Charles de Gaulle, communément appelé le général de Gaulle, né le 22 novembre 1890 à Lille et mort le 9 novembre 1970 à Colombey-les-Deux-Églises, est un militaire, résistant, homme d'État et écrivain français.
Chef de la France libre puis dirigeant du Comité français de Libération nationale pendant la Seconde Guerre mondiale, président du Gouvernement provisoire de la République française de 1944 à 1946, président du Conseil des ministres français de 1958 à 1959, instigateur de la Ve République fondée en 1958, il devient le 18e président de la République française du 8 janvier 1959 au 28 avril 1969. Il est le premier à occuper la magistrature suprême sous la Cinquième République.
Élevé dans une culture de grandeur nationale, Charles de Gaulle choisit la carrière d'officier. Il est fait prisonnier lors de la Première Guerre mondiale. Il sert et publie dans l'entourage de Philippe Pétain, prônant l'usage des divisions de blindés dans la guerre moderne auprès de personnalités politiques. En mai 1940, colonel, il est placé à la tête d'une division blindée et mène plusieurs contre-attaques pendant la bataille de France ; il est promu général de brigade à titre temporaire le 25 mai 1940. Il est nommé sous-secrétaire d'État à la Guerre et à la Défense nationale dans le gouvernement Reynaud, pendant l'exode de 1940.
Il rejette l'armistice demandé par Pétain à l'Allemagne nazie. De Londres, il lance, à la BBC, l'appel du 18 juin 1940 au peuple français pour résister et rejoindre les Forces françaises libres. Condamné à mort, et déclaré déchu de la nationalité française par décret du 8 décembre 1940 par le régime de Vichy1, il veut incarner la légitimité de la France et être reconnu en tant que puissance par les Alliés. Ne contrôlant que quelques colonies mais reconnu par la Résistance, il fusionne, en 1943, la France libre au sein du Comité français de Libération nationale, dont il finit par prendre la direction. Il dirige le pays à la Libération. Favorable à un exécutif fort, il s'oppose aux projets parlementaires des partis et démissionne en 1946. Il fonde le Rassemblement du peuple français (RPF), mais son refus de tout compromis avec le « régime des partis » l'isole dans une « traversée du désert » à l'écart de toute responsabilité.
De Gaulle revient au pouvoir lors de la crise du 13 mai 1958, pendant la guerre d'Algérie. Investi président du Conseil, il fait approuver la Ve République par un référendum. Élu président de la République, il veut une « politique de grandeur » de la France. Il affermit les institutions, la monnaie (nouveau franc) et donne un rôle de troisième voie économique à un État planificateur et modernisateur de l'industrie. Il renonce par étapes à l'Algérie française, malgré l'opposition des Pieds-Noirs et des militaires, qui avaient favorisé son retour. Il décolonise aussi l'Afrique noire, en y maintenant l'influence française. De Gaulle prône l'« indépendance nationale » en rupture avec le fédéralisme européen et le partage de Yalta : il préconise donc une « Europe des nations » impliquant la réconciliation franco-allemande et qui irait « de l'Atlantique à l'Oural », réalise la force de dissuasion nucléaire française, retire la France du commandement militaire de l'OTAN, pose un veto à l'entrée du Royaume-Uni dans la Communauté européenne, soutient le « Québec libre », condamne la guerre du Viêt Nam et reconnait la Chine communiste.
Sa vision du pouvoir, c'est-à-dire un chef directement approuvé par la Nation, l'oppose aux partis communiste, socialiste, centristes pro-européens et d'extrême droite. Ils critiquent un style de gouvernance trop personnel, voire un « coup d'État permanent », selon la formule de François Mitterrand contre lequel de Gaulle est réélu en 1965 au suffrage universel direct. Il surmonte la crise de mai 68 après avoir semblé se retirer, convoquant des élections législatives qui envoient une écrasante majorité gaulliste à l'Assemblée nationale. Mais en 1969 il engage son mandat sur un référendum (sur la réforme du Sénat et la régionalisation) et démissionne après la victoire du « non ». Il se retire dans sa propriété de Colombey-les-Deux-Églises, où il meurt dix-huit mois plus tard.
Charles de Gaulle, considéré comme l'un des dirigeants français les plus influents de son siècle, est aussi un écrivain de renom. Il a notamment laissé des Mémoires de guerre, où il affirme s'être toujours « fait une certaine idée de la France », jugeant que « la France ne peut être la France sans la grandeur ».

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ชาร์ลส์เดอโกลที่เรียกกันว่านายพลเดอโกลล์, เกิด 22 พฤศจิกายน 1890 ในลีลและเสียชีวิตเมื่อวันที่ 9 พฤศจิกายน 1970 ใน Colombey-les-Deux-Eglises เป็นทหารที่ยากรัฐบุรุษและนักเขียนชาวฝรั่งเศส.
หัวหน้า ฟรีฝรั่งเศสและเป็นผู้นำของฝรั่งเศสคณะกรรมการปลดปล่อยแห่งชาติในช่วงสงครามโลกครั้งที่สองประธานาธิบดีของรัฐบาลเฉพาะกาลแห่งสาธารณรัฐฝรั่งเศส 1944-1946 ประธานของฝรั่งเศสคณะรัฐมนตรี 1958-1959 ยุยงของสาธารณรัฐที่ห้าก่อตั้งขึ้นในปี 1958 กลายเป็นคนที่ 18 ประธานาธิบดีแห่งสาธารณรัฐฝรั่งเศส 8 มกราคม 1959 ที่จะ 28 เมษายน 1969 มันเป็นครั้งแรกที่จะครอบครองในตำแหน่งสูงสุดภายใต้สาธารณรัฐที่ห้า.
ยกในวัฒนธรรมของความยิ่งใหญ่ของชาติ, ชาร์ลส์เดอโกลเลือกอาชีพของเจ้าหน้าที่ เขาถูกจับเข้าคุกในช่วงสงครามโลกครั้งที่หนึ่ง มันถูกใช้และตีพิมพ์ในสิ่งแวดล้อมของฟิลิปPétainที่สนับสนุนการใช้อาวุธฝ่ายในสงครามสมัยใหม่กับนักการเมือง ในเดือนพฤษภาคม 1940 พันเอกเขาถูกวางไว้ในคำสั่งของส่วนเกราะและนำไปสู่การต่อต้านการโจมตีหลายครั้งในระหว่างการรบของฝรั่งเศส; เขาได้รับการเลื่อนตำแหน่งให้เป็นนายพลจัตวาชั่วคราวทั่วไป 25 พฤษภาคม 1940 เขาได้รับการแต่งตั้งผู้ช่วยรัฐมนตรีกระทรวงการต่างประเทศของสงครามและการป้องกันแห่งชาติในรัฐบาลนอร์ดในช่วงการอพยพของ 1940
มันปฏิเสธศึกการร้องขอจาก Pétainกับนาซีเยอรมนี ลอนดอนเขาเปิดตัวบีบีซีอุทธรณ์ของ 18 มิถุนายน 1940 เพื่อให้คนฝรั่งเศสที่จะต่อต้านและเข้าร่วมกองกำลังฝรั่งเศสฟรี ตัดสินประหารชีวิตและประกาศลิดรอนสัญชาติฝรั่งเศสโดยคำสั่งของ 8 ธันวาคม 1940 โดยระบอบการปกครองของ Vichy1 เขาต้องการที่จะรวบรวมความถูกต้องตามกฎหมายของฝรั่งเศสและได้รับการยอมรับว่าเป็นอำนาจโดยฝ่ายพันธมิตรที่ เพียง แต่ไม่กี่ควบคุมอาณานิคมที่ยอมรับโดยต้านทานเขารวมในปี 1943, ฟรีประเทศฝรั่งเศสในคณะกรรมการของฝรั่งเศสปลดปล่อยแห่งชาติในที่สุดเขาก็จะนำ เขาปกครองประเทศหลังจากการปลดปล่อย ของชำร่วยเป็นผู้บริหารที่แข็งแกร่งเขาคัดค้านโครงการรัฐสภาพรรคและลาออกในปี 1946 เขาก่อตั้งชุมนุมของคนฝรั่งเศส (RPF) แต่เขาปฏิเสธที่จะประนีประนอมกับ "ระบบพรรค" แยกไว้ใน " ถิ่นทุรกันดาร "ออกไปจากความรับผิดชอบ.
เดอโกลล์กลับมามีอำนาจในช่วงวิกฤต 13 พฤษภาคม 1958 ในช่วงสงครามของสาธารณรัฐประชาธิปไตยประชาชนแอลจีเรีย ประธานลงทุนเขาอนุมัติสาธารณรัฐที่ห้าโดยการลงประชามติ รับเลือกตั้งเป็นประธานาธิบดีเขาต้องการเป็น "นโยบายของความยิ่งใหญ่" ของฝรั่งเศส มันเพิ่มความแข็งแกร่งของสถาบันสกุลเงิน (ฟรังก์ใหม่) และให้บทบาทของวิธีการทางเศรษฐกิจที่สามสำหรับการวางแผนและทันสมัยรัฐอุตสาหกรรม มันสละขั้นตอนในฝรั่งเศสสาธารณรัฐประชาธิปไตยประชาชนแอลจีเรียแม้ฝ่ายค้าน Blackfoot และทหารซึ่งได้รับการสนับสนุนการกลับมาของเขา นอกจากนี้ยัง decolonized ดำแอฟริกาโดยการรักษาอิทธิพลของฝรั่งเศส เดอโกลเรียกร้องให้ "ความเป็นอิสระแห่งชาติ" ที่ขัดแย้งกับสหพันธ์ยุโรปและการแบ่งปันของยัลตา: มันเรียกร้องให้ "ยุโรปของประเทศ" ที่เกี่ยวข้องกับการปรองดองฝรั่งเศสเยอรมันและที่จะไป "จากมหาสมุทรแอตแลนติกไปยังเทือกเขาอูราล" ตระหนักถึงยับยั้งนิวเคลียร์ฝรั่งเศสถอนตัวออกคำสั่งทหารนาโตในฝรั่งเศส poses ยับยั้งเกี่ยวกับการเข้ามาของสหราชอาณาจักรเข้าสู่ประชาคมยุโรปที่สนับสนุน "ฟรีควิเบก" ประณามสงครามเวียดนามและตระหนักถึง พรรคคอมมิวนิสต์จีน.
วิสัยทัศน์ของอำนาจกล่าวคือผู้นำที่ได้รับอนุมัติโดยตรงจากเนชั่นที่ตรงข้ามกับฝ่ายคอมมิวนิสต์, สังคมนิยม centrists โปรยุโรปและขวาสุด พวกเขาวิพากษ์วิจารณ์รูปแบบของการกำกับดูแลกิจการส่วนตัวมากเกินไปหรือแม้กระทั่ง "รัฐประหารถาวร" ในคำพูดของFrançoisมิตกับที่เดอโกลได้รับการเลือกตั้งในปี 1965 โดยสากลอธิษฐานโดยตรง มันเอาชนะวิกฤตของเดือนพฤษภาคม 68 หลังจากที่ปรากฏที่จะถอนตัวเรียกร้องการเลือกตั้งรัฐสภาที่จะส่ง Gaullist ส่วนใหญ่ที่ครอบงำในสมัชชาแห่งชาติ แต่ในปี 1969 เขามุ่งมั่นที่ระยะเวลาของเขาในการลงประชามติ (เกี่ยวกับการปฏิรูปวุฒิสภาและภูมิภาค) และลาออกหลังจากชัยชนะของ "no." เขาเกษียณในที่ดินของเขาใน Colombey-les-Deux-Eglises ที่เขาเสียชีวิตสิบแปดเดือนต่อมา.
ชาร์ลส์เดอโกลถือเป็นหนึ่งในผู้นำฝรั่งเศสมีอิทธิพลมากที่สุดของอายุของเขายังเป็นนักเขียนที่มีชื่อเสียง . เขาได้ทิ้งความทรงจำของสงครามซึ่งเขาบอกว่ายังคงมี "ความคิดบางอย่างของฝรั่งเศส" บอกว่า "ฝรั่งเศสไม่สามารถฝรั่งเศสโดยไม่ต้องยิ่งใหญ่."