Le petit Poucet les laissait crier,

Le petit Poucet les laissait crier, sachant bien par où il reviendrait à la maison; car en marchant il avait laissé tomber le long du chemin les petits cailloux blancs qu'il avait dans ses poches. Il leur dit donc, ne craignez point, mes frères ; mon Père et ma Mère nous ont laissés ici, mais je vous ramènerai bien au logis, suivez-moi seulement. Ils le suivirent et il les mena jusqu'à leur maison par le même chemin qu'ils étaient venus dans la forêt. Ils n'osèrent d'abord entrer mais ils se mirent tous contre la porte pour écouter ce que disaient leur Père et leur Mère.


Dans le moment que le Bûcheron et la Bûcheronne arrivèrent chez eux, le Seigneur du Village leur envoya dix écus qu'il leur devait il y avait longtemps, et dont ils n'espéraient plus rien. Cela leur redonna la vie, car les pauvres gens mouraient de faim. Le Bûcheron envoya sur l'heure sa femme à la Boucherie. Comme il y avait longtemps qu'elle n'avait mangé, elle acheta trois fois plus de viande qu'il n'en fallait pour le souper de deux personnes. Lorsqu'ils furent rassasiés, la Bûcheronne dit, hélas! où sont maintenant nos pauvres enfants? Ils feraient bonne chère de ce qui nous reste là. Mais aussi, Guillaume, c'est toi qui les as voulu perdre ; j'avais bien dit que nous nous en repentirions. Que font-ils maintenant dans cette Forêt ? Hélas ! mon Dieu, les Loups les ont peut-être mangés! Tu es bien inhumain d'avoir perdu ainsi tes enfants. Le Bûcheron s'impatienta à la fin, car elle redit plus de vingt fois qu'ils s'en repentiraient et qu'elle l'avait bien dit. Il la menaça de la battre si elle ne se taisait. Ce n'est pas que le Bûcheron ne fût peut-être encore plus fâché que sa femme, mais c'est qu'elle lui rompait la tête, et qu'il était de l'humeur de beaucoup d'autres gens, qui aiment fort les femmes qui disent bien, mais qui trouvent très importunes celles qui ont toujours bien dit. La Bûcheronne était toute en pleurs: Hélas! où sont maintenant mes enfants, mes pauvres enfants? Elle le dit une fois si haut que les enfants qui étaient à la porte, l'ayant entendue, se mirent à crier tous ensemble : Nous voilà, nous voilà.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

รูปขนาดย่อซ้ายกรีดร้อง รู้ โดยที่เขาจะกลับบ้าน เพราะเดินไปเขาได้ทิ้งเขากรวดสีขาวที่เขามีในกระเป๋าของเขา เขากล่าวว่า พวกเขา กลัว พี่ชายของฉัน พ่อและแม่ได้จากเราที่นี่ แต่คุณกลับไปโลจีส์การ์ดองทำตามเท่านั้น พวกเขาตามเขา และเขาทำให้บ้านของพวกเขาตามเส้นทางที่มาในป่า พวกเขาครั้งแรกไม่กล้าใส่ แต่พวกเขาเริ่มจากประตูฟังพ่อและแม่พูดทั้งหมดในขณะที่การ woodcutter และสับที่ถึงบ้าน เจ้าของหมู่บ้านส่ง ECU ที่เขาเป็นหนี้ให้มีระยะยาว และพวกเขาหวังอะไรมาก นี้ให้ชีวิต เพราะคนจนก็อดอยาก ส่ง woodcutter ที่เวลาฆ่าภรรยาของเขา มีที่เธอได้กินนาน เธอซื้อเนื้อสามครั้งกว่าจะจำเป็นสำหรับคนสองคนมื้อเย็น เมื่อพวก satiated กล่าวว่า ชบ อนิจจา ตอนนี้เด็กของเราไม่ดีหรือไม่ พวกเขาจะทำให้การเชียร์ที่ดีของการมีส่วน แต่ ยุกกีโยม เป็นคุณที่เป็นอยากไปเสีย บอกว่า เราเรา repentirions จะทำอะไรตอนนี้ในป่านี้ อนิจจา พระ หมาป่าอาจจะกินพวกเขา คุณ inhuman ดีจึง สูญเสียลูกของคุณ Impatienta ช่างตัดไม้ที่ท้าย เธอย้ำกว่า ยี่สิบครั้งที่พวกเขากลับใจ และที่เธอได้บอกว่า ดี เขาขู่เอาชนะถ้ามันเงียบ ไม่ woodcutter ถูกบางทียิ่งภรรยาของเขา แต่ว่ามันโกรธเขายากจนหัว และก็อารมณ์ของคนอื่น ๆ ที่ชอบผู้หญิงแข็งแกร่งพูดดี แต่ซึ่งจะรำคาญมากที่เคยกล่าวเสมอ สับถูกทั้งหมดร้องไห้: อนิจจา ลูก ๆ ของฉัน ของฉันเด็กดีตอนนี้อยู่ที่ไหน เธอกล่าวว่า เมื่อสูงว่า เด็กที่ประตู ไม่ได้ยิน เริ่มตะโกนทั้งหมดเข้าด้วยกัน: ที่นี่เรามี ที่นี่เรามี

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

Petit Poucet ที่ด้านซ้ายเสียงกรีดร้องและก็รู้ดีโดยหรือมันจะเป็นกุ้งและผลิตภัณฑ์ไปที่บ้านเพราะได้โดยการเดินเขาได้ลดลงไปตามเส้นทางที่โขดหินสีขาวขนาดเล็กซึ่งเขามีอยู่ในกระเป๋าของเขาได้ เขาพูดกับพวกนั้นดังนั้นอย่ากลัวพวกน้องชายของ ; บิดาและมารดาของข้าได้ทิ้งให้เราที่นี่แต่ฉันจะนำคุณไปสู่การทำงานที่ดีในการติดตามความคืบหน้าของฉัน , บอกเท่านั้นพวกเขาเดินตามเขาและพระองค์ทรงนำเขาขึ้นไปยังบ้านของตนโดยพาธเดียวกันกับที่พวกนั้นมาเข้าไปในป่า บังอาจใส่แต่พวกเขาจ้องหน้าแรกพิงประตูทั้งหมดเพื่อฟังสิ่งที่เขาบอกว่าพ่อและแม่ของพวกเขาได้ในเวลาที่ pretender ตัวบันทึกและมาถึงบ้านที่ Bûcheronne พระเยโฮวาห์อยู่ในหมู่บ้านไปส่ง 10 ecu ซึ่งเขาได้เป็นหนี้ที่นั่นจะยาวและพวกเขาทำให้ความหวังอะไรไม่ได้อีกต่อไป ทาสีของเขานี้ชีวิตของเธอได้เพราะผู้คนที่น่าสงสารจะตายกับการหยุดความอดอยาก มีเตาดินเผาที่ส่งในระยะเวลาหนึ่งชั่วโมงภรรยาของเขาเพื่อจะเอาไปฆ่า เนื่องจากมีนานแล้วตั้งแต่ที่เธอได้กินอาหารให้เธอซื้อ 3 เท่าและมากกว่าที่จำเป็นต้องใช้เนื้อสำหรับอาหารมื้อค่ำสำหรับสองคน เมื่อพวกเขาพอใจที่ Bûcheronne ว่า " อนิจจาเอ๋ย ! หรือเป็นเด็กยากจนของเราในขณะนี้หรือไม่ ?พวกเขาจะทำอะไรดีเรียนของสิ่งที่เราเหลืออยู่ที่นี่ เท่านั้นแต่ยังเป็นเจ้า Guillaume พระองค์ผู้ทรงอยากสูญเสียผมได้กล่าวว่า " เราควรจะได้อย่างรวดเร็วขอแสดงความเสียใจในสิ่งที่ทำ อะไรคือสิ่งที่พวกเขาทำอยู่ในขณะนี้ในป่านี้หรือไม่ ? อนิจจา ! ข้าแต่พระเจ้าของข้าพระองค์ขอทรงที่อาจได้กิน ! หมาป่า เจ้าได้ดีในการสูญเสียที่โหดร้ายไร้มนุษยธรรมและลูกหลานของท่านได้ มีเตาดินเผาเริ่มหมดความอดทนอยู่ในตอนท้ายของการเดินทางเพราะเธอซ้ำมากกว่ายี่สิบเท่าที่พวกเขาได้กลับใจและเธอได้กล่าวว่า " ได้เป็นอย่างดี 9:5 เขาต่อสู้หากไม่ยอมเงียบ นี่ไม่ใช่ว่าไม่มีเตาดินเผาแบกถังอาจจะโกรธมากยิ่งขึ้นที่ภรรยาของเขาแต่เป็นที่หัวเป็นการทำลายและการที่มันเป็นอยู่ในอารมณ์ของคนอื่นเป็นจำนวนมาก , ผู้ซึ่งรักผู้หญิงที่พูดได้ดีมาก ,แต่ใครจะหาผู้ที่มีความรู้ความชำนาญเป็นอย่างมากรวมทั้งกล่าวอยู่เสมอ ที่มีทั้งหมดในการร้องไห้ Bûcheronne : อนิจจา ! หรือมีลูกของฉันเด็กที่น่าสงสารของฉันหรือไม่ ? เธอกล่าวว่าหลังจากที่สูงจนเด็กคนที่ยืนอยู่ที่ประตูจะมีคนได้ยินเสียงตะโกนก็เริ่มทั้งหมดมารวมเข้าด้วยกัน : เราอยู่ที่นี่แล้วเราจะอยู่ที่นี่ได้