Charles Louis Napoléon Bonaparte, d

Charles Louis Napoléon Bonaparte, dit Louis-Napoléon Bonaparte puis Napoléon III, est né à Paris, le 20 avril 1808 et mort à Chislehurst au Royaume-Uni, le 9 janvier 1873. Il est le premier président de la République française, élu le 10 décembre 1848 au suffrage universel masculin, avant d'être proclamé empereur des Français le 2 décembre 1852 sous le nom de Napoléon III.

Troisième fils de Louis Bonaparte, roi de Hollande, et d'Hortense de Beauharnais, il naît prince français et prince de Hollande : neveu de l'empereur Napoléon Ier il est à la fois neveu et petit-fils de l'impératrice Joséphine (sa grand-mère maternelle). Exilé après la chute de l'Empire, conspirateur avec son frère aîné pour l'unité italienne, il devient héritier présomptif du trône impérial après les morts successives de son frère aîné Napoléon Louis en 1831, et du duc de Reichstadt (Napoléon II, roi de Rome) en 1832.

Ses premières tentatives de coup d'État, mal préparées (Boulogne, Strasbourg), échouent. Il est condamné à l'emprisonnement au fort de Ham. Mais il profite des suites de la Révolution française de 1848 pour se faire élire représentant du peuple puis président de la République. Son coup d'État du 2 décembre 1851 met fin à la Deuxième République, et lui permet l'année suivante de restaurer l'empire à son profit. Face à l'opposition des républicains, des libéraux de Thiers, de certains monarchistes et des catholiques (après l'unité Italienne), il donne à son pouvoir un caractère autoritaire qui s'atténue après 1859 pour laisser place, progressivement, à un « empire libéral ».

La philosophie politique qu'il met en place, et qu'il a présentée dans ses Idées napoléoniennes et dans L'Extinction du Paupérisme (1844), est une synthèse d'un bonapartisme mêlé à du romantisme, du libéralisme autoritaire, et du socialisme utopique. Le règne de cet admirateur de la modernité britannique est marqué par un développement industriel, économique et financier sensible, portée par une forte croissance mondiale qu'illustre la transformation de Paris sous l'autorité du préfet Haussmann.

Sa politique extérieure vise à restaurer la puissance française en Europe et dans le monde. Il rompt l'isolement diplomatique voulu au congrès de Vienne par trois puissances de la Sainte Alliance : son entente avec la Grande-Bretagne lors de la Guerre de Crimée contre la Russie, son soutien aux mouvements nationaux en particulier lors de l'unité italienne contre l'Empire d'Autriche, et ses diverses opérations outre-mer parfois en coalition avec la Grande-Bretagne permettent l'agrandissement du territoire (Nice, Savoie) ainsi qu'une expansion coloniale et commerciale. Elle provoque cependant l'hostilité de la Prusse et subit un échec au Mexique.

La fin de son régime est scellée à l'issue du piège de la Dépêche d'Ems et de la bataille de Sedan, le 2 septembre 1870, lors de la guerre franco-prussienne. Le 4 septembre 1870, la République est proclamée. Napoléon III part en exil en Angleterre, où il meurt en janvier 1873.

La vive hostilité de l'écrivain Victor Hugo à Napoléon III, exprimée dans sa littérature et ses correspondancesNote 3, les multiples pamphlets et ouvrages critiques de divers auteurs (Henri Rochefort, Maurice Joly, etc.) et les articles d'une partie de la presse politique contemporaine (Le Siècle, L'Opinion nationaleNote 4) participent à ce que de nombreux historiensNote 5 qualifient de « légende noire » autour de Napoléon III et du Second Empire1,Note 6.

L'œuvre économique et sociale du Second Empire est mise en valeur par l'historiographie officielle dès le début du xxe siècle, mais la révision du jugement historique porté sur Napoléon III lui-même est plus lente. Après la Seconde Guerre mondiale, des travaux des historiens, notamment ceux effectués par Adrien Dansette et Louis Girard2, vont dans le sens d'une réhabilitation de Napoléon IIINote 7,3, marquent une nette rupture historiographique dans la perception de celui qui est le dernier monarque français

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ชาร์ลส์ Louis นโปเลียนโบนาปาร์ต เรียกว่า Louis - Napoléon โบนาปาร์ตและนโปเลียน III เกิดในปารีส บน 20 เมษายน 1808 และเสียชีวิตใน Chislehurst ในสหราชอาณาจักร 9 มกราคม 1873 เขาเป็นประธานาธิบดีสาธารณรัฐฝรั่งเศส เลือก 10 ธันวาคม ปี 1848 แห่ง suffrage สากลชายแรกก่อนจะประกาศจักรพรรดิของฝรั่งเศสในเดือน 2 ธันวาคม 1852 ภายใต้ชื่อของนโปเลียน IIIสามบุตรชาย ของ Louis โบนาปาร์ต กษัตริย์ของฮอลแลนด์ Hortense de Beauharnais ถูกเจ้าชายเกิดที่ฝรั่งเศสและเจ้าชายแห่งฮอลแลนด์: หลานของนโปเลียนจักรพรรดิฉันเขาเป็นหลานชายและหลานของจักรพรรดินี Josephine (ยาย) ถูกเนรเทศหลังจากการล่มสลายของจักรวรรดิ conspirator กับพี่ชายของเขาสำหรับหน่วยอิตาลี เขาเป็นทายาทราชบัลลังก์อิมพีเรียลหลังตายต่อเนื่องของพี่เขา Napoléon Louis ใน 1831 และดยุของ Reichstadt (นโปเลียน II คิงโรม) ใน 1832D'etat ประหารพระองค์แรก ล้มป่วยเตรียมความพยายาม (Boulogne สตราสบูร์ก), เขาถูกพิพากษาให้จำคุกที่ป้อมพระ แต่เขาได้ประโยชน์จากผลพวงของการปฏิวัติฝรั่งเศสของปี 1848 แห่งได้รับเลือกตั้งผู้แทนของประชาชนและประธานาธิบดีของสาธารณรัฐ เขาประหารของ 2 1851 ธันวาคมทำให้สิ้นสุดให้สาธารณรัฐที่สอง และให้ปีต่อไปนี้เพื่อคืนค่าอาณาจักรเพื่อประโยชน์ของ หันหน้าเข้าหาฝ่ายตรงข้ามจาก Republicans เสรีจาก Thiers บาง monarchists และคาทอลิก (หลังจากที่อิตาลีรวมกัน), ให้อำนาจอักขระผู้ใช้อำนาจเบ็ดเสร็จที่ค่อย ๆ ปรากฏหลังปี 1859 ทำไป ค่อย ๆ "จักรวรรดิเสรีนิยม"ปรัชญาการเมืองที่เขาเก็บไว้ และเขาแนะนำในความคิดของเขา Napoleonic และการดับของความยากจน (1844), เป็นการสังเคราะห์ผสมศิลปะจินตนิยม เสรีนิยมประเทศ bonapartism และสังคมนิยมกล่าว สมัยนี้คนที่ชอบของความทันสมัยในอังกฤษไว้จากการพัฒนาอุตสาหกรรม เศรษฐกิจ และการเงินสำคัญ ขับเคลื่อน โดยเจริญเติบโตทั่วโลกแข็งที่แสดงให้เห็นถึงการเปลี่ยนแปลงของปารีสอยู่ใต้อำนาจอย่างเมดแลนด์โอสมานน์Sa politique extérieure vise à restaurer la puissance française en Europe et dans le monde. Il rompt l'isolement diplomatique voulu au congrès de Vienne par trois puissances de la Sainte Alliance : son entente avec la Grande-Bretagne lors de la Guerre de Crimée contre la Russie, son soutien aux mouvements nationaux en particulier lors de l'unité italienne contre l'Empire d'Autriche, et ses diverses opérations outre-mer parfois en coalition avec la Grande-Bretagne permettent l'agrandissement du territoire (Nice, Savoie) ainsi qu'une expansion coloniale et commerciale. Elle provoque cependant l'hostilité de la Prusse et subit un échec au Mexique.La fin de son régime est scellée à l'issue du piège de la Dépêche d'Ems et de la bataille de Sedan, le 2 septembre 1870, lors de la guerre franco-prussienne. Le 4 septembre 1870, la République est proclamée. Napoléon III part en exil en Angleterre, où il meurt en janvier 1873.La vive hostilité de l'écrivain Victor Hugo à Napoléon III, exprimée dans sa littérature et ses correspondancesNote 3, les multiples pamphlets et ouvrages critiques de divers auteurs (Henri Rochefort, Maurice Joly, etc.) et les articles d'une partie de la presse politique contemporaine (Le Siècle, L'Opinion nationaleNote 4) participent à ce que de nombreux historiensNote 5 qualifient de « légende noire » autour de Napoléon III et du Second Empire1,Note 6.L'œuvre économique et sociale du Second Empire est mise en valeur par l'historiographie officielle dès le début du xxe siècle, mais la révision du jugement historique porté sur Napoléon III lui-même est plus lente. Après la Seconde Guerre mondiale, des travaux des historiens, notamment ceux effectués par Adrien Dansette et Louis Girard2, vont dans le sens d'une réhabilitation de Napoléon IIINote 7,3, marquent une nette rupture historiographique dans la perception de celui qui est le dernier monarque français

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ชาร์ลส์หลุยส์นโปเลียนโบนาปาร์, หลุยส์นโปเลียนมหาราชและนโปเลียนที่สามเกิดในกรุงปารีสกล่าวว่าวันที่ 20 เมษายน, 1808 และเสียชีวิตใน Chislehurst สหราชอาณาจักรที่ 9 มกราคม 1873 เขาเป็นประธานาธิบดีคนแรกของสาธารณรัฐฝรั่งเศสได้รับการเลือกตั้งเมื่อวันที่ 10 ธันวาคม 1848 ชายอธิษฐานสากลก่อนที่จะถูกประกาศจักรพรรดิแห่งฝรั่งเศส 2 ธันวาคม 1852 ภายใต้ชื่อของนโปเลียนที่สาม. ลูกชายคนที่สามของหลุยส์โบนาปาร์คิงของฮอลแลนด์และเท็นซ์เดอ Beauharnais เขาก็เกิดเป็นเจ้าชายและเจ้าชายฝรั่งเศส ฮอลแลนด์: หลานชายของจักรพรรดินโปเลียนผมก็เป็นทั้งหลานชายและบุตรเล็ก ๆ ของจักรพรรดินีโจเซฟิน (แม่คุณยายของเธอ) ถูกเนรเทศหลังจากการล่มสลายของจักรวรรดิที่สมรู้ร่วมคิดกับพี่ชายของเขาเพื่อความสามัคคีของอิตาลีเขาก็กลายเป็นทายาทบัลลังก์จักรพรรดิหลังจากการเสียชีวิตต่อเนื่องของพี่ชายของเขาหลุยส์นโปเลียนใน 1831 และดยุคแห่ง Reichstadt (นโปเลียนที่สองกษัตริย์ โรม) ใน 1832 ความพยายามครั้งแรกของเขาที่ทำรัฐประหารไม่ได้เตรียมตัวไว้ (โบโลจ์นสบูร์ก) ล้มเหลว เขาถูกตัดสินให้จำคุกในป้อมปราการของฮา แต่มันก็เป็นประโยชน์ต่อผลพวงของการปฏิวัติฝรั่งเศส 1848 ที่ได้รับการเลือกตั้งผู้แทนของผู้คนและประธานาธิบดีแห่งสาธารณรัฐ การทำรัฐประหารของพระองค์ 2 ธันวาคม 1851 จบสองสาธารณรัฐและช่วยให้เขาในปีต่อไปที่จะเรียกคืนอาณาจักรเพื่อประโยชน์ของเขา ต้องเผชิญกับการต่อต้านจากพรรครีพับลิเสรีนิยม Thiers, monarchists และคาทอลิก (หลังจากความสามัคคีอิตาลี) จะช่วยให้พลังของเธอตัวละครเผด็จการที่จางหายไปหลังจากที่ 1859 ให้วิธีค่อย ๆ ไป " อาณาจักรเสรีนิยม. "ในปรัชญาการเมืองที่กำหนดขึ้นและเขานำเสนอในความคิดของจักรพรรดินโปเลียนของเขาและการสูญพันธุ์ของความยากจน(1844) เป็นสังเคราะห์ Bonapartism ผสมกับยวนใจนิยมเผด็จการ และของสังคมนิยมยูโทเปีย รัชสมัยของแฟนของความทันสมัยอังกฤษนี้มีการทำเครื่องหมายโดยการพัฒนาอุตสาหกรรมอย่างมีนัยสำคัญทางเศรษฐกิจและการเงินโดยได้แรงหนุนจากการเติบโตที่แข็งแกร่งทั่วโลกแสดงให้เห็นถึงการเปลี่ยนแปลงของปารีสภายใต้อำนาจของนายอำเภอ Haussmann ได้. นโยบายต่างประเทศของเขาคือการเรียกคืนอำนาจ ฝรั่งเศสในยุโรปและทั่วโลก เขาต้องการที่จะทำลายการแยกทูตคองเกรสแห่งเวียนนาสามอำนาจของพันธมิตรบริสุทธิ์ข้อตกลงกับอังกฤษในช่วงสงครามไครเมียกับรัสเซียสนับสนุนการเคลื่อนไหวของชาติโดยเฉพาะในช่วงความสามัคคีกับอิตาลี จักรวรรดิออสเตรียและการดำเนินงานในต่างประเทศที่แตกต่างกันในบางครั้งพันธมิตรกับอังกฤษช่วยให้การขยายตัวของดินแดน (ดีวัว) และขยายอาณานิคมและเชิงพาณิชย์ แต่ก็กระตุ้นให้เกิดความเกลียดชังของปรัสเซียและได้รับความทุกข์ความปราชัยในเม็กซิโก. the สิ้นสุดของระบอบการปกครองของเขาถูกปิดผนึกในตอนท้ายของกับดักของการส่ง Ems และรบซีดาน, 2 กันยายน 1870 ณ ฝรั่งเศสปรัสเซีย เมื่อวันที่ 4 กันยายน 1870 สาธารณรัฐเป็นประกาศ โปเลียนที่สามเดินเข้าออกในประเทศอังกฤษที่เขาเสียชีวิตในเดือนมกราคม 1873 เป็นศัตรูที่แข็งแกร่งของนักเขียนวิกเตอร์ฮูโกโปเลียนที่สามที่จะแสดงในวรรณคดีและ correspondancesNote ของมัน 3 แผ่นพับหลายและผลงานที่สำคัญของผู้เขียนต่างๆ (อองรีเช มอริซ Joly ฯลฯ ) และในส่วนของส่วนของสื่อมวลชนร่วมสมัยทางการเมือง (อายุ, ความเห็น nationaleNote 4) มีส่วนร่วมในสิ่งที่หลายคน historiensNote 5 เรียกว่า "ตำนานสีดำ" เกี่ยวกับโปเลียนที่สามและครั้งที่สอง Empire1 หมายเหตุ 6. การทำงานทางเศรษฐกิจและสังคมของจักรวรรดิที่สองจะถูกเน้นโดยประวัติศาสตร์อย่างเป็นทางการจากจุดเริ่มต้นของศตวรรษที่ยี่สิบ แต่การแก้ไขของการตัดสินทางประวัติศาสตร์เกี่ยวกับนโปเลียนที่สามของตัวเองช้าลง หลังจากสงครามโลกครั้งที่สองในการทำงานของนักประวัติศาสตร์รวมทั้งผู้ที่ทำโดยเอเดรียและหลุยส์ Dansette Girard2 ไปในทิศทางของการฟื้นฟูสมรรถภาพของนโปเลียน IIINote 7.3 ที่ทำเครื่องหมายแบ่งที่ชัดเจนในการรับรู้ historiographical จากสิ่งที่อยู่ที่ผ่านมา พระมหากษัตริย์ฝรั่งเศส