En 1896, il fonde une société de développement hôtelière à son nom, ce qui provoque son licenciement en 1897. En 1898, il fonde le célèbre hôtel Ritz, place Vendôme à Paris.
Dans son nouvel hôtel, il adopte des normes de confort très au-dessus de ce qui se faisait à l'époque, en faisant aménager des chambres et des appartements spacieux et richement décorés. Il porte aussi un effort particulier sur l'hygiène, thème alors très à la mode, avec salle de bains et WC dans toutes les chambres, ce qui était unique au monde. Dans le même ordre d'idée, il bannit de ses établissements les papiers peints et les tentures qui étaient considérés comme de véritables nids à microbes. Désirant que ses clients fortunés aient le sentiment de vivre dans un palais, il s'inspire avec son architecte des châteaux de Versailles et de Fontainebleau. Chaque pièce est décorée selon un style différent : Louis XIV, Régence, Louis XV, etc. Ses fournitures viennent des meilleures maisons : Christofle pour l'argenterie, Baccarat pour les cristaux, Rouff pour le linge de table, etc, sans lésiner sur rien.
Pour le service, il est très exigeant avec son personnel et porte un effort particulier sur l'organisation de la restauration pour laquelle, il continue à travailler avec le grand chef Auguste Escoffier. Ils mettent au point, un système de travail en équipe afin de pouvoir offrir un large choix de plats à la clientèle tout en diminuant les délais de service. Un système de travail à la chaîne permet de lancer le « menu à la carte » qui est une innovation majeure par rapport à la restauration traditionnelle qui ne fonctionnait alors qu'avec le menu rapide mais imposé ou à la commande à la carte mais avec attente.
En 1905, il ouvre l'hôtel Ritz de Londres et en 1906 celui de Madrid. Ses hôtels deviennent dès lors les lieux de rencontre privilégiés de la bonne société de l'époque. Marcel Proust qui venait régulièrement dîner place Vendôme a décrit dans À la recherche du temps perdu le petit monde qui fréquentait alors le Ritz ; une grande partie des informations utilisées dans ses romans, tout en sauvegardant l'anonymat, lui ont été fournies par le maître d'hôtel Olivier.
Malade — souffrant d'un mal non défini —, César Ritz est mis en retrait de ses affaires dès 1907. Cependant en 1908, il a assez de vigueur et de lucidité pour tenter de multiplier des ouvertures d'hôtels un peu partout dans le monde comme au Caire, à Johannesburg, à Montréal et à New York. Toutefois ceux-ci ne constituaient pas une chaîne internationale d'hôtels de luxe. Sa société prenait une part de capital auprès d'investisseurs locaux et assurait le lancement et la gestion des nouveaux établissements. Tout en lui assurant une visibilité internationale, cette formule lui permit de limiter les risques, en cas de guerres ou de révolutions, en évitant d'immobiliser des capitaux trop importants, tout en profitant en plein de l'extraordinaire période de prospérité et d'enrichissement qui a duré jusqu'à la Première Guerre mondiale.
Il décède quelques jours avant la fin de la guerre, le 26 octobre 1918 à Küssnacht en Suisse. Il est enterré dans le cimetière de son village natal.
ในปี 1896 เขาก่อตั้ง บริษัท พัฒนาโรงแรมในชื่อของเขาก่อให้เกิดการเลิกจ้างของเขาในปี 1897 ในปี 1898 เขาก่อตั้งที่มีชื่อเสียงโรงแรมริทซ์, Vendômeสถานที่ในปารีส. ในโรงแรมใหม่ของเขามัน adopts มาตรฐานของความสะดวกสบายมาก -dessus ของสิ่งที่เกิดขึ้นในเวลานั้นโดยการจัดให้มีห้องพักและอพาร์ตเมนต์ที่กว้างขวางและตกแต่งอย่างหรูหรา นอกจากนี้เขายังสวมพยายามเป็นพิเศษเกี่ยวกับสุขอนามัยแล้วรูปแบบที่ทันสมัยมากมีห้องน้ำและห้องสุขาในห้องพักทุกห้องซึ่งเป็นที่ไม่ซ้ำกัน ในหลอดเลือดดำเดียวกันเขาขับไล่วอลล์เปเปอร์และผ้าม่านสถาบันที่ได้รับการพิจารณาจุลินทรีย์รังจริง ปรารถนาที่ลูกค้าที่ร่ำรวยมีความรู้สึกของการมีชีวิตอยู่ในวังที่เขาเป็นแรงบันดาลใจกับสถาปนิกของปราสาทแวร์ซายและ Fontainebleau ห้องพักแต่ละห้องได้รับการตกแต่งในสไตล์ที่แตกต่าง: หลุยส์, รีเจนซี่, หลุยส์ห้า ฯลฯ อุปกรณ์ของมันมาจากบ้านที่ดีที่สุดสำหรับ Christofle เครื่องเงินคริสตัลสำหรับบาคาร่า, Rouff สำหรับผ้าปูโต๊ะ ฯลฯ โดยไม่ต้อง skimping ในสิ่งที่. เพื่อให้บริการก็มีความต้องการมากกับพนักงานของเขาและสวมความพยายามเป็นพิเศษเกี่ยวกับ องค์กรของการบูรณะที่เขายังคงทำงานร่วมกับพ่อครัวที่ดี Auguste Escoffier พวกเขาพัฒนาทีมงานระบบการทำงานที่จะนำเสนอความหลากหลายของอาหารที่ลูกค้าในขณะที่ลดเวลาการให้บริการ ห่วงโซ่การทำงานระบบจะเปิดตัว "a la carte" ซึ่งเป็นนวัตกรรมที่สำคัญเมื่อเทียบกับร้านอาหารแบบดั้งเดิมซึ่งจะทำงานร่วมกับเมนูอย่างรวดเร็ว แต่กำหนดหรือสั่งอาหารตามสั่ง แต่รอ . ในปี 1905 เขาเปิดโรงแรมริทซ์ในกรุงลอนดอนในปี 1906 และที่มาดริด โรงแรมมันแล้วกลายเป็นสถานที่ประชุมที่ต้องการของสังคมชั้นสูงของเวลา สต์ทรงผมที่รับประทานอาหารค่ำประจำVendômeอธิบายไว้ในในการค้นหาของที่หายไปเวลาโลกเล็ก ๆ ที่แวะเวียนเข้ามาแล้วริทซ์; มากของข้อมูลที่ใช้ในนวนิยายของเขาในขณะที่การป้องกันไม่เปิดเผยชื่อให้กับมันโดยโอลิเวียพ่อบ้าน. ป่วย - กับความชั่วร้ายที่ไม่ได้กำหนด - César Ritz มีการเยื้องของธุรกิจในเร็ว ๆ นี้ 1907 อย่างไรก็ตามในปี 1908 แต่ก็มีแรงพอและความสว่างที่จะลองคูณเปิดโรงแรมทั่วโลกเช่นไคโร, Johannesburg, มอนทรีออและนิวยอร์ก แต่พวกเขาไม่ได้เป็นห่วงโซ่ระหว่างประเทศของโรงแรมหรู บริษัท ของเขาเอาส่วนแบ่งของเงินทุนจากนักลงทุนในประเทศและให้การเปิดตัวและการจัดการสิ่งอำนวยความสะดวกใหม่ ในขณะที่ต่างประเทศให้การมองเห็นสูตรนี้อนุญาตให้เขาลดความเสี่ยงในกรณีที่เกิดสงครามการปฏิวัติหรือหลีกเลี่ยงการผูกทุนมากเกินไปในขณะที่เพลิดเพลินเต็มรูปแบบของช่วงเวลาพิเศษของความเจริญรุ่งเรืองและ การตกแต่งซึ่งกินเวลาจนถึงสงครามโลกครั้งที่หนึ่ง. เขาเสียชีวิตไม่กี่วันก่อนการสิ้นสุดของสงครามที่ 26 ตุลาคม 1918 ในKüssnachtในประเทศสวิสเซอร์แลนด์ เขาถูกฝังอยู่ในสุสานของหมู่บ้านบ้านเกิดของเขา
การแปล กรุณารอสักครู่..