Les sorbets glacés étaient bien con

Les sorbets glacés étaient bien connus des Perses. Les Romains et les Grecs fabriquaient des recettes avec du miel et des jus de fruits refroidis dans des trous remplis de neige.
En Europe, c'est Marco Polo revenant de la Chine qui au xiiie siècle fit connaître, en Italie et en Sicile d'abord, les glaces produites toute l'année grâce au secret chinois. Ils faisaient ruisseler un mélange d'eau et de salpêtre sur le récipient contenant la préparation1. Les glaces ont d'abord été réservées aux tables royales et papales, mais à la fin du xixe siècle, des marchands de glaces déambulaient déjà dans les rues des cités, avec un succès jamais démenti.
Avant le développement de la réfrigération moderne, la glace était un luxe réservé aux occasions spéciales. Sa production était difficile : la glace était enlevée des lacs et des mares en hiver et placée dans des trous du sol. Beaucoup de fermiers et de possesseurs de terrains agricoles, y compris les présidents américains George Washington et Thomas Jefferson, enlevaient et gardaient la glace dans ces trous. À partir des années 1820, Frédéric Tudor de Boston développa un nouveau commerce en exploitant la glace naturelle de Nouvelle-Angleterre pour la vendre dans le monde entier.
En 1668, Francesco Procopio met à la mode la consommatin de glaces au café Procope à Paris. Les glacières, nécessaires à la conservation des produits glacés, se multiplient avec l’essor de ce commerce qui devient le privilège des nobles par une loi de 17012.
En 2006, le Musée de la glace a ouvert ses portes à Tokyo. Tout admirateur du dessert peut s'y rendre pour y goûter des glaces aux goûts les plus variés et les plus inattendus. Des scientifiques, tels Hervé This, ont proposé l'usage de l'azote liquide comme nouveau moyen de fabriquer des crèmes glacées.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

sherbets น้ำแข็งเป็นที่รู้จักกันอย่างดีในการเปอร์เซีย ชาวโรมันและชาวกรีกได้ทำสูตรกับน้ำผึ้งและน้ำผลไม้แช่เย็นในหลุมที่เต็มไปด้วยหิมะ.
ในยุโรปมันเป็นมาร์โคโปโลกลับมาจากประเทศจีนในศตวรรษที่สิบสามกลายเป็นที่รู้จักในอิตาลีและซิซิลี ครั้งแรกที่ผลิตน้ำแข็งตลอดทั้งปีขอบคุณที่ลับจีน พวกเขาถูกแหมะส่วนผสมของน้ำและดินประสิวบนบรรจุภัณฑ์ของการเตรียม 1 น้ำแข็งถูกสงวนไว้ในขั้นต้นสำหรับตารางและพระราชสมเด็จพระสันตะปาปา แต่ในตอนท้ายของพ่อค้าน้ำแข็งศตวรรษที่สิบเก้าแล้วเดินไปตามท้องถนนของเมืองที่มีความสำเร็จที่ไม่อาจปฏิเสธได้.
ก่อนที่จะพัฒนาเครื่องทำความเย็นที่ทันสมัยน้ำแข็ง ถูกหรูหราสงวนไว้สำหรับโอกาสพิเศษ การผลิตมันเป็นเรื่องยาก: น้ำแข็งถูกลบออกทะเลสาบและบ่อในช่วงฤดูหนาวและวางไว้ในหลุมที่พื้น เกษตรกรจำนวนมากและเจ้าของพื้นที่เพาะปลูกรวมทั้งประธานาธิบดีอเมริกันจอร์จวอชิงตันและโทมัสเจฟเฟอร์สัน, ลักพาตัวและเก็บน้ำแข็งในหลุมเหล่านี้ จากยุค 1820, เฟรเดริกทิวดอร์ของบอสตันพัฒนาธุรกิจใหม่โดยการใช้ประโยชน์น้ำแข็งธรรมชาติจากนิวอิงแลนด์ที่จะขายทั่วโลก.
ใน 1668, ฟราน Procopio ทำให้กาแฟน้ำแข็งแฟชั่น consommatin Procope ในปารีส คูลเลอร์ที่จำเป็นสำหรับการเก็บรักษาของผลิตภัณฑ์แช่แข็งที่เพิ่มขึ้นตามการขยายตัวของการค้านี้ซึ่งจะกลายเป็นสิทธิ์อันสูงส่ง 17,012 ตามกฎหมาย.
ในปี 2006 พิพิธภัณฑ์น้ำแข็งเปิดในโตเกียว แฟนของขนมใดสามารถไปที่นั่นเพื่อลิ้มรสน้ำแข็งเพื่อรสนิยมที่แตกต่างกันมากที่สุดและไม่คาดคิด นักวิทยาศาสตร์เช่นHervéนี้นำเสนอการใช้ไนโตรเจนเหลวเป็นวิธีใหม่ในการทำไอศครีม

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ที่ซึ่งเป็นที่รู้จักกันเป็นอย่างดีเป็นน้ำแข็งเชอร์เบตเพื่อชาวเปอร์เซีย และชาวกรีกชาวโรมันอยู่ในภาคอุตสาหกรรมของรายได้ด้วยน้ำผึ้งและน้ำผลไม้คั้นเย็นลงในรูที่เต็มไปด้วยหิมะ
ในยุโรปนั้นจะเดินทางกลับจากสนามบิน Marco Polo จีนซึ่งในศตวรรษที่ 13 71:20 ในอิตาลีและใน Sicily เป็นลำดับแรกน้ำแข็งที่ผลิตได้ตลอดทั้งปีทั้งนี้ต้องขอขอบคุณความลับของจีนได้พวกเขาได้มีการทำพังเข้าไปในส่วนผสมของน้ำและดินประสิวบน ภาชนะ บรรจุที่มีการเตรียมการ 1 น้ำแข็งที่ได้รับการสงวนไว้สำหรับวัว Papal Audience และโต๊ะพระที่เป็นครั้งแรกแต่ในช่วงปลายของศตวรรษที่สิบเก้าพ่อค้าน้ำแข็ง partyers เดินอยู่ในถนนสายต่างๆของเมืองที่พร้อมด้วยความสำเร็จที่ไม่เคยถูกปฏิเสธ
ก่อนการพัฒนาเครื่องทำความเย็นที่ทันสมัย