né le 26 février 1802 à Besançon et

né le 26 février 1802 à Besançon et mort le 22 mai 1885 à Paris, est un poète, dramaturge et prosateur romantique considéré comme l’un des plus importants écrivains de langue française. Il est aussi une personnalité politique et un intellectuel engagé qui a compté dans l’Histoire du xixe siècle.
Victor Hugo occupe une place marquante dans l’histoire des lettres françaises au xixe siècle, dans des genres et des domaines d’une remarquable variété3,4. Il est poète lyrique avec des recueils comme Odes et Ballades (1826), Les Feuilles d'automne (1831) ou Les Contemplations (1856), mais il est aussi poète engagé contre Napoléon III dans Les Châtiments (1853) ou encore poète épique avec La Légende des siècles (1859 et 1877).
Il est également un romancier du peuple qui rencontre un grand succès populaire avec par exemple Notre-Dame de Paris (1831), et plus encore avec Les Misérables (1862). Au théâtre, il expose sa théorie du drame romantique dans sa préface de Cromwell en 18275 et l’illustre principalement avec Hernani en 1830 et Ruy Blas en 1838.
Son œuvre multiple comprend aussi des discours politiques à la Chambre des pairs, à l'Assemblée constituante et à l'Assemblée législative, notamment sur la peine de mort, l’école ou l’Europe, des récits de voyages (Le Rhin, 1842, ou Choses vues, posthumes, 1887 et 1890), et une correspondance abondante.
Victor Hugo a fortement contribué au renouvellement de la poésie et du théâtre ; il a été admiré par ses contemporains et l’est encore, mais il a été aussi contesté par certains auteurs modernes6. Il a aussi permis à de nombreuses générations de développer une réflexion sur l’engagement de l’écrivain dans la vie politique et sociale grâce à ses multiples prises de position qui le condamneront à l’exil pendant les vingt ans du Second Empire.
Ses choix, à la fois moraux et politiques7, durant la deuxième partie de sa vie, et son œuvre hors du commun ont fait de lui un personnage emblématique que la Troisième République a honoré à sa mort le 22 mai 1885 par des funérailles nationales8 qui ont accompagné le transfert de sa dépouille au Panthéon de Paris, le 31 mai 1885.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เกิด 26 กุมภาพันธ์ 1802 ในBesançonและความตาย 22 พฤษภาคม 1885 ในกรุงปารีสเป็นกวีนักเขียนบทละครและนักประพันธ์ถือเป็นหนึ่งในนักเขียนที่สำคัญที่สุดของภาษาฝรั่งเศสที่โรแมนติก ก็ยังเป็นนักการเมืองและทางปัญญามุ่งมั่นที่ทำแต้มในประวัติศาสตร์ของศตวรรษที่สิบเก้า.
Victor Hugo ตรงบริเวณสถานที่สำคัญในประวัติศาสตร์ของว​​รรณคดีฝรั่งเศสในศตวรรษที่สิบเก้าในประเภทและพื้นที่ของที่โดดเด่นvariété3 4 มันเป็นบทกวีบทกวีที่มีคอลเลกชันเป็น odes และป๊อบ (1826), ฤดูใบไม้ร่วง (1831) หรือฌาน (1856) แต่ก็ยังมีความมุ่งมั่นกับนโปเลียนที่สามในการลงโทษ (1853) บทกวีมหากาพย์หรือกวีด้วย ตำนานของศตวรรษ (1859 และ 1877).
ก็ยังเป็นนักประพันธ์ของผู้คนที่พบกับความสำเร็จได้รับความนิยมที่ดีกับผู้หญิงเช่นของปารีส (1831), และอื่น ๆ กับคนยากจน (1862) โรงละครเขาอธิบายทฤษฎีของเขาในละครโรแมนติกรอมเวลล์คำนำของเขาใน 18275 และภาพประกอบที่เกี่ยวเนื่องกับรุยหน่าย hernani ในปี ค.ศ. 1830 และในปี 1838.
ผลงานของเขายังรวมถึงการกล่าวสุนทรพจน์หลายทางการเมืองในบ้านของเพื่อนในสภาร่างรัฐธรรมนูญและสภานิติบัญญัติรวมทั้งโทษประหารชีวิตโรงเรียนหรือยุโรปเรื่องราวการเดินทาง (ไรน์, 1842 . หรือสิ่งที่เห็นมรณกรรม 1887 และ 1890) และกว้างขวางจดหมาย
Victor Hugo ได้มีส่วนร่วมอย่างมากในการต่ออายุของบทกวีและละคร;เขาได้รับการชื่นชมจากโคตรของเขาและยังคงเป็น แต่ก็ยังได้รับการสอบถามจากบาง modernes6 ผู้เขียน ก็ยังได้รับอนุญาตให้หลายชั่วอายุคนที่จะพัฒนาสะท้อนความมุ่งมั่นของนักเขียนในทางการเมืองและทางสังคมผ่านหลายตำแหน่งที่จะประณามเขาถูกเนรเทศไปนานถึงยี่สิบปีของชีวิตที่เอ็มไพร์.
ของ ทางเลือกทั้งทางศีลธรรมและ politiques7 ระหว่างส่วนที่สองของชีวิตของเขาและการทำงานที่ผิดปกติของเขาทำให้เขากลายเป็นตัวละครที่เป็นสัญลักษณ์ของสาธารณรัฐที่สามได้รับเกียรติการตายของเขา 22 พฤษภาคม 1885 โดยงานศพ nationales8 ที่มาพร้อมกับการถ่ายโอน ส่วนที่เหลือของเขาในแพนธีออนของปารีส, 31 พฤษภาคม 1885

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เกิด 26 กุมภาพันธ์ 1802 Besançon และเสียชีวิต 22 1885 พฤษภาคมในปารีส เป็นกวี คุณ และโรแมนติกคนเขียนหนึ่งตัวเขียนภาษาฝรั่งเศสที่สำคัญที่สุด เขาจะยังเป็นนักการเมืองและทรัพย์สินทางปัญญาการหมั้นที่นับในประวัติศาสตร์ที่ 19 ศตวรรษ.
วิกตรงโดดเด่นในประวัติศาสตร์ของวรรณกรรมฝรั่งเศสศตวรรษที่ 19 ในประเภทและฟิลด์ของ variete3 โดดเด่น 4 เขาเป็นกวีเนื้อเพลงกับคอลเลกชัน Odes และบัลลาดส์ (1826), d'Automne Feuilles เลส (1831) หรือ Contemplations เลส (1856), แต่ก็เป็นกวีหมั้นกับนโปเลียน III ในการลงโทษ (1853) หรือแม้แต่มหากาพย์กวีกับ La Légende des siècles (ปี 1859-1877) .
เขายังเป็นคนเขียนคนที่ตอบสนองดีมากนิยมด้วยเช่นดามเดอปารีส (1831), และ กับ Les Misérables (1862) ในโรงละคร เขาครั้งของเขาทฤษฎีของละครโรแมนติกในเขา preface การครอมเวลล์ใน 18275 และภาพประกอบส่วนใหญ่ มี Hernani ใน 1830 และบลาส Ruy ใน 1838.
งานของเขาหลายรวมสุนทรพจน์ทางการเมืองในบ้าน เพื่อน การร่างรัฐธรรมนูญ และ สภา รวมถึงโทษประหารชีวิต โรงเรียน หรือเรื่องท่องเที่ยวยุโรป (ไรน์ 1842 หรือสิ่งเห็น posthumous, 1887 และ 1890), และการจับคู่มากมาย
วิกมีอย่างยิ่งส่วนการต่ออายุของบทกวีและละคร เขาได้ชื่นชม โดย contemporaries และตะวันออกของเขาอีกครั้ง แต่ก็ถูกท้าทาย โดยบาง modernes6 ผู้เขียน มีอนุญาตหลายรุ่นพัฒนาสะท้อนความมุ่งมั่นของผู้เขียนในชีวิตทางการเมือง และสังคมผ่านเอกสารตำแหน่งของหลายที่จะพิพากษาเขาปล่อยในช่วงยี่สิบปีของสองจักรวรรดิ
การเลือก การ ศีลธรรมและ rights7 ระหว่างส่วนสองของชีวิต และงานพิเศษของเขาได้เขามีอักขระสัญลักษณ์ว่า สาธารณรัฐที่สามมีเกียรติตาย 22 1885 พฤษภาคม โดยศพ nationales8 ซึ่งมาพร้อมกับการโอนย้ายของเขายังคงอยู่กับ Panthéon ปารีส 31 may, 1885

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ไม่วันที่ 26 กุมภาพันธ์ ที่ 1802 ในความตายและ besancon วันที่ 22 พฤษภาคม 1885 ที่ใน Paris คือคนเขียนบทละครกวีผู้มีความเชี่ยวชาญและเป็นธรรมดานักเขียนที่แสนโรแมนติกซึ่งถือว่าเป็นหนึ่งในครูที่มีความสำคัญของ ภาษา ฝรั่งเศส นอกจากนั้นยังเป็นบุคคลทางการเมืองและทางปัญญาเข้าร่วมเป็นผู้ที่มีบัญชีในประวัติศาสตร์ของศตวรรษที่สิบเก้า อูโก
Victor เมื่ออยู่ในบริเวณที่เป็นเป้าสายตาในประวัติศาสตร์ของตัวอักษรแบบฝรั่งเศสในศตวรรษที่สิบเก้าในโดเมนและแนวเพลงที่หลากหลายที่โดดเด่นที่ 3.4 ) เป็นกวีร้องพร้อมด้วยคอลเลกชันเป็นบทสรรเสริญและ ballads ( 1826 )ใบในฤดูใบไม้ร่วง( 1831 )หรือ contemplations ( 1856 )แต่ยังเป็นนักกวีกระทำต่อนโปเลียน III ในการลงโทษ( 1853 )หรือแม้แต่นักกวีมหากาพย์แห่งตำนานที่มีในช่วงศตวรรษที่(ค.ศ. 1859 และ 1877 )..
เขายังเป็นนักเขียนนวนิยายของผู้คนที่ได้พบกับความสำเร็จได้รับความนิยมที่ดีเยี่ยมพร้อมด้วยตัวอย่างเช่น Notre - Dame de Paris ( 1831 )และเพิ่มเติมด้วย Les Miserables ละครเพลง( 1862 ) ที่โรงละครที่เขาสัมผัสทฤษฎีของเขาในการแสดงละครที่โรแมนติกในคำนำของเขาในการครอมเวลล์ใน 18275 และ ภาพ ประกอบเป็นส่วนใหญ่พร้อมด้วย hernani ใน 1830 และ ruy Blas Nature ใน 1838 .
หลายคนเปิดให้บริการยังรวมถึงพูดปราศรัยทางการเมืองในบ้านของเครื่องลูกข่ายใน สภา ร่างรัฐธรรมนูญและ สภานิติบัญญัติ แห่งชาติรวมถึงในการยิงลูกโทษตายที่โรงเรียนและหลายประเทศในยุโรปก็ได้รวมตัวประสานเข้ากันการเดินทาง( Rhine ที่ 1842 หรือวิวทิวทัศน์ของ( 1887 และ 1890 )และการติดต่อทางจดหมายที่หลากหลาย อูโก
ผู้มีชัยมีส่วนสำคัญในการต่ออายุของบทกวีและโฮมเธียเตอร์ได้เขาชื่นชมโดยของเขากระเตื้องและยังมีแต่ก็มีการท้าทายโดยผู้เขียนบาง modernes 6 ยัง โรงแรมมีได้รับอนุญาตให้คนรุ่นหลังจำนวนมากในการพัฒนาความคิดไตร่ตรองในความมุ่งมั่นของนักเขียนที่ในชีวิตการเมืองและสังคมให้ได้รับตำแหน่งหลายคนของตนซึ่งจะตัดสินว่าเขาจะถูกเนรเทศในช่วงยี่สิบปีของจักรวรรดิที่สองยัง
ทางเลือกของพื้นที่ในขณะเดียวกันทางศีลธรรมและ policies7 ,ในระหว่างที่สองเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตและงานของเขาที่อยู่ทางด้านนอกทั่วไปได้ทำให้เขาที่เป็นสัญลักษณ์ที่โดดเด่นที่สาม:สาธารณรัฐมีเกียรติในการตายของเขาที่วันที่ 22 พฤษภาคม 1885 โดยงานศพ 8 ชาติที่มีมาพร้อมกับการโอนของเขายังคงอยู่ใน, Pantheon ,ของ Paris ,ที่วันที่ 31 พฤษภาคม 1885 .