Quand Isidore a perdu sa mule, il n

Quand Isidore a perdu sa mule, il n'a pas voulu en avoir d'autre, il a démonté sa mangeoire et il nous l'a donnée pour en faire une balustrade rustique. Chaque fois qu'il vient chez nous il caresse les barreaux tout grignotés en disant "Je reconnais les dents de ma mule!" C'est qu'il y tenait à sa Jojotte, affectueuse, dure à la tâche, et coriace!



Avant d'être chez Isidore, la mule se trouvait chez ses cousins, Georges et Pierrette, à l'autre bout du pays dans une vieille bâtisse au bord d'un ruisseau. Il n'avait l'air de rien, ce ruisseau, avec son tout petit filet d'eau qui séchait dès les premiers jours de l'été, et ils avaient construit leur maison près de lui sans se méfier.

Georges cultivait sa lavande et sa vigne, il travaillait beaucoup. Leurs deux enfants, une fille et un garçon, qui devenaient grands, commençaient à les aider, et ils s'entendaient très bien tous les quatre... Tous les cinq en comptant la Jojotte.
Quand elle arrivait au marché, toute fière, avec son poil bien brossé, et les pompons rouges que Pierrette lui avait fabriqués, ses deux paniers chargés de fromages, d 'oeufs, de poules et de lapins, les gens se disaient: "En voilà une belle bête, gentille et travailleuse! C'est moi qui aimerais une mule comme celle-là!"

Un jour d'automne, après les vendanges, le ciel tout à coup est devenu noir, si noir qu'il a fallu allumer les lampes dans les maisons, et que, dehors, quand on marchait, on ne savait plus si on était sur le chemin ou dans les champs.



Bientôt de grands éclairs éblouissants ont traversé les nuages avec des éclats de tonnerre épouvantables qui n'en finissaient pas. La pluie s'est mise à tomber, normale, d'abord, puis de plus en plus forte, et ensuite comme les chutes du Niagara. Tout le monde s'était enfermé à l'abri chez soi, on attendait que ça s'arrête; mais ça ne s'arrêtait pas!

Alors, le petit ruisseau de rien du tout s'est mis à grossir et à rouler des pierres et des branches d'arbre comme un torrent de montagne. Il a commencé à remplir son lit, ce lit si profond qu'il avait creusé avant le temps des hommes. L'eau s'est approchée de la ferme en bouillonnant, elle en a fait une toute petite île au milieu de la tempête. Ses vagues méchantes ont tout arraché, tout ce que George et Pierrette avaient gagné de leurs peines, ou reçu de leurs parents. Le lendemain, l'orage était fini.



Un grand vent du Nord a balayé tous les nuages, le ciel est redevenu clair, et on aurait pu croire que rien ne s'était passé, sans les champs inondés les arbres cassés, les maisons effondrées. Dès qu'ils ont pu, les gens du village ont couru voir ce qu'on devenait chez Georges et Pierrette.

Quel désastre! Des murs écroulés, des débris de verre, de vaisselle, de bois, de la boue brune qui sentait la vase, et pas un bruit, sauf le clip clop de l'eau qui retournait lentement vers le ruisseau.

De Georges, de Pierrette, des enfants, aucune trace, pas plus que de la pauvre Jojotte. On a donc pensé que tout le monde avait disparu dans la tempête.



Pendant qu'on priait pour elle au village, Jojotte se traînait dans la pierraille, la terre mouillée, les herbes glissantes: elle essayait de remonter du ravin vers les champs pour se sauver du cauchemar où elle avait cru mourir. Après des heures d'efforts, après être dégringolée plusieurs fois jusqu'au fond de la gorge, la vaillante bête a fini par aboutir sur le plateau et sur le chemin qu'elle avait pris si souvent pour aller au marché. Puisque les cousins étaient morts et qu'elle l'avait choisi, la mule est restée chez Isidore.

Or voilà qu'un jour il reçoit une lettre de Montréal, oui, du Québec où il ne connaissait vraiment personne. C'étaient les enfants de Georges et de Pierrette qui lui écrivaient, ils voulaient des nouvelles du village où ils étaient nés. Ils n'étaient donc pas morts! Comment ils avaient surnagé dans l'eau qui les emportait, je crois que c'est avec de vieux pneus qu'ils avaient réussi à attraper. Comment ils ont abouti à Marseille, et comment, de là, ils se sont retrouvés au Québec je ne pourrais pas te l'expliquer, je peux seulement dire que pendant très longtemps, ils n'ont pas voulu entendre parler du pays où ils avaient eu si peur, et où ils n'avaient plus rien. Ils ont ouvert un restaurant, et en travaillant beaucoup ils sont devenus presque riches.



Il y a quelques années, ils sont revenus au village pour les vacances. Et quand la vieille Jojotte, qui vivait encore, leur est apparue dans le soleil du matin, ils se sont crus revenus au temps de leur enfance, au temps où ils l'amenaient au marché, toute fière, avec ses paniers remplis d'œufs de fromages et de fruits.

Comme les mules ont bonne mémoire, je t'assure qu'elle leur a fait fête, et que c'était un plaisir de les voir tous si contents.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เมื่อ Isidore หายคน มันไม่มีอีก จึงได้รื้อถอนของถาดป้อนกระดาษและเราให้กับ balustrade ชนบท เมื่อใดก็ตามเขามาบ้านเขา caresses บาร์ grignotes ทั้งหมด ด้วยการพูดว่า "ฉันยอมรับฉันล่อฟัน" เขามีจัดขึ้นใน Jojotte งานหนัก สุภาพ ความทนการใน Isidore ล่อถูกระหว่างเขาลูกพี่ลูกน้อง จอร์จและ Pierrette ที่สุดของประเทศในบ้านเก่าริมน้ำ เขามีอากาศของอะไร ครีนี้ กับของเล็ก ๆ ไหลน้ำที่แห้งจากยุคแรกของฤดูร้อน และพวกเขาได้สร้างบ้านของพวกเขาใกล้เขาไม่ระมัดระวังจอร์จเติบโตของลาเวนเดอร์และองุ่นของเขา เขาทำงานมาก ลูกสอง ผู้หญิง และเด็ก ผู้ชาย ที่กลายเป็นดี เริ่มต้นช่วยให้พวกเขา และพวกเขาได้ตามดีทั้ง... ทั้งห้า Jojotte นับเมื่อเธอมาถึงที่ตลาด ภูมิใจใด ๆ ผมของดีสร้าง และ Pierrette PomPoms สีแดงมีเขาเขาตะกร้าสองของชีส d ' ไข่ ไก่ และกระต่าย ผู้กล่าวว่า: "นี่เป็นสัตว์สวยงาม ดี และทำงาน เป็นฉันที่ต้องล่อเป็นเช่นนั้น"ฤดูใบไม้ร่วง หลังจากวันเก็บเกี่ยว ท้องฟ้าก็กลายเป็นสีดำ สีเข้มดังนั้นที่ใช้ในการเปิดไฟในบ้าน และว่า นอกเมื่อคุณเดิน เรารู้มากกว่าถ้าเราอยู่ ในทาง หรือ ในฟิลด์ เร็ว ฟ้าผ่านี่ใหญ่ข้ามเมฆกับเศษภาชนะ dreadful ฟ้าที่สิ้นสุดเท่านั้น ใน ฝนเริ่มตก ปกติ ครั้งแรก และนั้นแล้วขึ้นแข็ง แกร่ง และเดอะฟอลส์ไนแองการา ทุกคนถูกล็อกจากที่บ้าน คาดว่าจะหยุด แต่มันก็ไม่ได้หยุด แล้ว rill อะไรเริ่มเติบโตและสำหรับสาขาของต้นไม้เป็น torrent ภูเขาหินกลิ้ง เขาเริ่มใส่เตียงของเธอ นี้ขุดลึกมากให้เขาได้ก่อนเวลาของคน น้ำมาถึงฟาร์มในพัทยา ย้ายไปยังเกาะเล็ก ๆ กลางพายุ คลื่นของคนชั่วได้ทั้งหมดคัดลอก สิ่งจอร์จและ Pierrette ได้ชนะของประโยคของพวกเขา หรือได้รับจากพ่อแม่ ในวันถัดไป พายุได้ผ่าน ลมเหนือดีกวาดทั้งหมดเมฆ ท้องฟ้ากลายเป็นชัดเจน และหนึ่งจะคิดว่า ไม่เกิด ไม่ มีต้นไม้หัก ยุบบ้านน้ำท่วมเขต ทันทีที่พวกเขาได้ คนของหมู่บ้านวิ่งดูมันก็กลายเป็นจอร์จและ Pierretteว่าภัยพิบัติ ยุบผนัง ชิ้นส่วนของแก้ว ถ้วยชาม ไม้ โคลนสีน้ำตาลซึ่งรู้สึกแจกัน และไม่มีเสียง ยกเว้น clop คลิปน้ำที่ช้ากลับไปนั้น จอร์จ Pierrette เด็ก ไม่มีร่องรอย ไม่เกิน Jojotte จน มันจึงไม่คิดว่า ทุกคนได้หายไปในพายุในขณะที่พวกเขาอธิษฐานเรื่องหมู่บ้าน Jojotte trailed ในอิฐ ดินเปียก สมุนไพรลื่น: เธอพยายามเบ็ด ravine ฟิลด์บันทึกตัวเองจากฝันร้ายที่เธอได้เชื่อว่าตาย หลังจากชั่วโมงพยายาม หลังจากได้แยก tumbled หลายครั้งจนถึงด้านหลังของคอ สัตว์กล้าหาญก็ถึงราบสูง และทางที่เธอได้ถ่ายบ่อยไปตลาด เนื่องจากลูกพี่ลูกน้องเสียชีวิต และเธอก็เลือกเขา ล่อได้ยังคงอยู่ใน Isidore อย่างไรก็ตาม นี้คือว่า วันหนึ่งเขาได้รับจดหมายจากมอนทรีออล ใช่ ควิเบกซึ่งเป็นบุคคลที่ทราบจริง ๆ นั้นบุตรของจอร์จและ Pierrette เขาเขียน พวกเขาต้องการข่าวสารของหมู่บ้านที่พวกเขาเกิด พวกเขาจึงไม่ตาย วิธีที่พวกเขา surnagé ในน้ำที่ทำให้ ฉันเชื่อว่า เป็นกับยางเก่าที่พวกเขาได้จัดการคว้า วิธีที่ทำให้มาร์เซย์ และว่า แล้วพวกเขาพบตัวเองในควิเบก ฉันไม่สามารถอธิบายได้กับคุณ ผมบอกได้เพียงว่า นาน ๆ พวกเขาไม่ต้องฟังจากประเทศที่พวกเขาเคยกลัว และที่พวกเขาขึ้นไม่ พวกเขาเปิดร้านอาหาร และการทำงานมากจะกลายเป็นเกือบรวยกี่ปีที่ผ่านมา เขาเหล่านั้นกลับไปยังหมู่บ้านในวันหยุด และเมื่อ Jojotte เก่า ที่อยู่ ยังคงปรากฏให้แดดเช้า ตัวเองมีรายได้ดิบเวลาเด็ก ในขณะที่พวกเขานำเขาไปตลาด ทั้งภูมิใจ กับตะกร้าเต็มไป ด้วยไข่ ชีส และผลไม้ เป็น mules มีหน่วยความจำดี ฉันมั่นใจว่า มันทำให้พรรค และมันเป็นความสุขที่เห็นพวกเขาทั้งหมดมีความสุข

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เมื่ออิสิดอร์หายไปล่อเขาจะได้ไม่ต้องอื่น ๆ เขารื้อเปลของเขาและเขาได้ให้เราที่จะทำให้ราวชนบท ทุกครั้งที่เขามาที่นี่เขาจังหวะบาร์ nibbled ในขณะที่พูดว่า "ผมรับทราบฟันล่อของฉัน!" คือว่ามีอยู่ที่ Jojotte ของเขารักการทำงานหนักและยาก! ก่อนที่จะอยู่ท่ามกลางอิสิดอร์, ล่ออยู่กับญาติของเขาจอร์จและ Pierrette ที่ส่วนอื่น ๆ ของประเทศใน อาคารเก่าที่ขอบของกระแส เขามีอากาศไม่มีอะไรกระแสที่มีหยดเล็ก ๆ ของน้ำที่ได้รับการอบแห้งในวันแรกของฤดูร้อนและพวกเขาสร้างบ้านของพวกเขาอยู่ใกล้เขาไม่สงสัย. จอร์ชที่ปลูกลาเวนเดอร์ของเขา ไร่องุ่นของเขาเขาทำงานอย่างหนัก เด็กสองคนของพวกเขาเด็กผู้หญิงและเด็กที่กลายเป็นรายใหญ่เริ่มที่จะช่วยให้พวกเขาและพวกเขาได้เป็นอย่างดีพร้อมทั้งสี่ ... ทั้งห้านับ Jojotte. เมื่อเธอมาถึงที่ตลาดภาคภูมิใจด้วย ผมของเขาขดและ pompoms สีแดง Pierrette ทำให้เขาสองตะกร้าของเขาเต็มไปด้วยชีส, ไข่, ไก่และกระต่ายคนถูกว่า "สัตว์ที่สวยงามชนิดและหนัก C! ' คือผมที่ต้องการล่อเช่นนั้น! " วันหนึ่งในฤดูใบไม้ร่วงหลังการเก็บเกี่ยว, ท้องฟ้าก็หันสีดำดังนั้นสีดำที่มีการจุดไฟที่ตะเกียงในบ้านและนอก เมื่อคุณเดินไปเราไม่ได้รู้ว่าถ้าเราอยู่บนท้องถนนหรือในสาขา. ในไม่ช้าฟ้าผ่าขนาดใหญ่พราวข้ามเมฆกับปรบมือที่น่ากลัวของฟ้าร้องที่ไม่เคยสิ้นสุด ฝนเริ่มตกตามปกติก่อนแล้วจึงเร็วขึ้นและแข็งแรงแล้วเป็น Niagara Falls ทุกคนถูกขังอยู่ที่บ้านเรารอให้มันหยุด แต่ที่ไม่ได้หยุด! แล้วกระแสเล็ก ๆ น้อย ๆ ไม่มีอะไรเริ่มบวมและหินกลิ้งและกิ่งไม้เช่นฝนตกหนักภูเขา เขาเริ่มที่จะเติมเต็มเตียงของเขาเตียงที่เขาขุดลึกดังนั้นก่อนที่เวลาของมนุษย์ น้ำขึ้นมายัง bubbling ฟาร์มเธอทำเกาะเล็ก ๆ ที่อยู่ตรงกลางของพายุ คลื่นที่ชั่วร้ายของเขาฉีกทุกอย่างทุกอย่างที่จอร์จและ Pierrette ได้รับรางวัลประโยคของพวกเขาหรือที่ได้รับจากพ่อแม่ของพวกเขา วันรุ่งขึ้นพายุถูกกว่า. ลมเหนือพัดเมฆขนาดใหญ่ทั้งหมดที่ฟ้าใสอีกครั้งและคุณจะคิดว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นโดยไม่ต้องสาขาน้ำท่วมหักต้นไม้ทรุดบ้าน . เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ชาวบ้านวิ่งไปดูสิ่งที่ได้กลายเป็นจอร์จและ Pierrette. สิ่งที่เกิดภัยพิบัติ! ผนังบี้เศษแก้วเครื่องถ้วยชาม, ไม้, ตะกอนสีน้ำตาลที่กลิ่นโคลนและไม่เสียงยกเว้น Clop คลิปของน้ำที่เปิดช้าไปสู่กระแส. จอร์จ, Pierrette, เด็กไม่มีร่องรอยไม่เกิน Jojotte ยากจน . ดังนั้นเราจึงคิดว่าทุกคนได้หายไปในพายุในขณะที่เราภาวนาให้เธอในหมู่บ้าน Jojotte ลากในกรวดดินเปียกหญ้าลื่นเธอพยายามที่จะกลับขึ้นไปยังหุบเขาเขตข้อมูลไปยัง บันทึกฝันร้ายที่เธอเกือบตาย หลังจากชั่วโมงของความพยายามหลายครั้งหลังจากที่ร่วงลงไปด้านล่างของกิน, สัตว์ที่กล้าหาญที่สุดก็จะนำบนกระดานและเกี่ยวกับวิธีการที่เธอได้รับจึงมักจะไปตลาด เนื่องจากญาติของคนตายและเธอได้รับการแต่งตั้งล่ออยู่กับอิสิด. แต่แล้ววันหนึ่งเขาได้รับจดหมายจากมอนทรีออใช่ควิเบกที่เขาจะรู้ว่าจริงๆทุกคน พวกเขาเป็นลูกหลานของจอร์จและ Pierrette ที่เขียนถึงเขาพวกเขาต้องการข่าวของหมู่บ้านที่พวกเขาเกิด พวกเขาจึงไม่ตาย! วิธีที่พวกเขาลอยอยู่ในน้ำที่ให้พวกเขาผมคิดว่ามันเป็นกับยางเก่าที่พวกเขามีการจัดการที่จะจับ วิธีที่พวกเขาสิ้นสุดลงในมาร์เซย์และวิธีการจากที่นั่นพวกเขาพบว่าตัวเองอยู่ในควิเบกฉันไม่สามารถอธิบายให้คุณฉันสามารถพูดได้ว่าเป็นเวลานานพวกเขาไม่ได้ต้องการที่จะได้ยินเกี่ยวกับประเทศที่พวกเขามี กลัวดังนั้นและพวกเขาก็ไม่มีอะไร พวกเขาเปิดร้านอาหารและการทำงานมากพวกเขากลายเป็นที่อุดมไปด้วยเกือบ. มีไม่กี่ปีที่ผ่านมาพวกเขากลับไปยังหมู่บ้านสำหรับวันหยุด และเมื่อ Jojotte เก่าที่ยังมีชีวิตอยู่กับพวกเขาปรากฏตัวขึ้นในเช้าวันอาทิตย์ที่พวกเขาคิดว่าตัวเองกลับไปวันของวัยเด็กของพวกเขาเวลาเมื่อพวกเขาถูกนำไปตลาดที่ภาคภูมิใจกับตะกร้าที่เต็มไปด้วยไข่ ชีสและผลไม้. ในฐานะที่เป็นล่อมีหน่วยความจำที่ดีผมมั่นใจว่ามันจะทำให้พวกเขาบุคคลและมันก็เป็นความสุขที่จะเห็นพวกเขาทั้งหมดมีความสุขมาก